Het is zaterdagmiddag, 16:00 uur als de telefoon gaat. Michelle aan de telefoon, ze heeft deze middag haar telefoon in het water laten vallen in Delft tijdens het uitstappen.
Het Achterom is de naam van een straat en de gelijknamige gracht in het centrum van de stad Delft. Dit deel van de oude binnenstad heeft een rijke historie en vormt de verbinding tussen twee grachten waar vroeger het laden en lossen van goederen aan de orde van de dag was. Gezien de ligging is de naam treffend gekozen.
Het deel van Delft waar het Achterom is gesitueerd, viel rond 1350 nog net buiten het gebied van de graaf. Alhoewel de huizen aan het Achterom de stad toebehoorden, was de grond in eigendom van de abdij van Rijnsburg. In 1355 werd er flink geruzied over de rechtspraak in het gebied, omdat het Delftse stadsrecht daar niet gold. Een bijeffect was dat de uit de stad verbannen misdadigers juist dáár hun toevlucht zochten.
De gracht was onderdeel van de oostelijke stadsbegrenzing in de 13e eeuw, die werd gevormd door de min of meer noord-zuid lopende derde hoofdgracht (Achterom, Brabantse Turfmarkt, Burgwal, Verwersdijk).
Het is er krap, als je parkeert stap je uit aan de kant van de kade en heb je een paar centimeter om tussen je auto en rand van de kade te lopen. Het is niet de eerste telefoon die we hier moeten opduiken.
We spreken af om 18:00 uur, het is al donker als we aan komen rijden en er is vlakbij een plekje om te parkeren, dat is mazzel. We zijn te vroeg maar hebben geen tijd om naar de locatie te lopen want Michelle is er ook al. We laden alle spullen uit en lopen naar de plek waar de telefoon moet liggen. We zien een schijnsel in het water, de telefoon staat nog aan, ligt met het scherm naar boven en het alarm gaat af waardoor het scherm oplicht.
Verhaal gaat door onder de foto.
“Zoveel” zicht zijn we niet gewend, dat is wel het voordeel van het kouder wordende water, er is minder verkeer op het water, het stof zakt en de algen zijn dood aan het gaan.
“Wel of geen duikset?” vraagt de kantwacht? “Ik ga het eerst zonder proberen” antwoord ik.
Natuurlijk trek ik wel mijn droogpak aan. Daarna zet ik de trap in het water, ongeveer 2 meter van de plek waar de telefoon ligt, want ik wil geen stof maken waardoor het zicht verdwijnt.
Eenmaal in het water ontlucht ik mijn pak en loop ik voorzichtig naar de plek waar de telefoon ligt, Net een nat oor maar geen perslucht nodig om deze telefoon te pakken.
Ik sta al snel op de kant, Michelle blij, wij blij. We gaan nog even door met mensen helpen vanavond, maar dat lees je binnenkort in een ander verhaal!
