We krijgen ’s avonds een berichtje van Wiebe:
“Goedenavond, ik heb vanmiddag tijdens mijn werk mijn telefoon in het water laten vallen. Dat is gebeurd in Gouda bij de Sint Remeijnsbrug.
Ik heb er zelf ook nog naar gezocht, maar het was te diep om doorheen te kunnen waden.
Mijn schatting is 2.5 meter diep. Hoe groot is de kans dat jullie hem zouden kunnen vinden/opduiken, en wat voor kosten zijn daar aan verbonden?
Groet, Wiebe”
We appen met Wiebe en maken een afspraak voor vroeg in de ochtend.
We zijn al lekker op tijd in Gouda, veel te vroeg, maar Wiebe is ook op tijd. Al snel maken we kennis met Wiebe. Tijdens werkzaamheden aan de brug is hij zijn telefoon verloren, dat terwijl hij hem vastgeplakt had op de blauwe kast op de foto. Hoeveel pech kan je hebben?
Na de uitleg over waar de telefoon gevallen is, komt de havenmeester aan. We maken kennis. Wiebe is zo slim geweest om ze alvast te waarschuwen, dat scheelt ons een telefoontje. Zoals altijd krijgen we echt alle medewerking. De lichten voor de brug worden op rood gezet en de havenmeester belooft in de buurt te blijven.
Set opbouwen en droogpak aan, dat wordt “appeltje – eitje”…
Wat een makkelijke duik lijkt, viel toch een beetje tegen. Na een kwartier zoeken geen telefoon. Zowel het appeltje als het eitje zijn op vakantie.
We besluiten verder te gaan met de detector. Bij het tweede baantje een zwak signaal. Dat kan bijna niet, zo diep, maar we graven een beetje.
En ja hoor de telefoon van Wiebe. Hij lag door eerdere zoekpogingen al ver onder het zand en steentjes. Lang leve de metaaldetector. We hadden hem anders nooit gevonden!
Wiebe blij, brugwachter tevreden, de lichten kunnen weer op groen en wij kunnen door naar de volgende duik!
