We krijgen een mailtje van Jack op maandagochtend:
“Goedemorgen,
Mijn dochter heeft zaterdagavond haar Iphone 14 tussen de planken van een steiger laten vallen in Hoorn.
In het hoesje zat ook haar rijbewijs.
De steiger ligt tussen de wal en een woonboot in op de Veermanskade in Hoorn.
Kunnen jullie wat voor ons betekenen?

Groet,
Jack”

Terwijl wij de email beantwoorden krijgen we al een telefoontje van Jack, die wil natuurlijk graag zijn dochter helpen. We spreken voor de volgende dag af.

We zijn al vroeg onderweg, Marja en ik stappen beide om 06:30 in de auto en wij verzamelen om 07:30 bij Lucky Divers in Rotterdam. Ruim op tijd om naar Hoorn te rijden waar wij om 10:00 hebben afgesproken, althans dat dachten we.

De regen slaat tegen de ramen en opdoemende rode lampen verlichten de auto, we rijden van file naar file. Na 2,5 uur rijden zijn we precies op tijd in een druilerig Hoorn, het is nog niet gestopt met regenen, maar het is wel al stukken minder en de wolken zijn van donkergrijs veranderd in lichtgrijs.

Net veel later zijn Jack en zijn dochter Kees ook aanwezig. Kees vertelt dat ze naar achteren stapte, viel en daarna haar telefoon kwijt was. Gelukkig kan een iPhone 14 tegen een stootje en zal hij het nog moeten doen, we zien de ongeloof in haar ogen: “let maar op” zeg ik nog terwijl ik mij omkleed. Marja is deze ochtend mijn kantwacht en heeft al snel mijn duikset opgebouwd, de volgende duik (in Amsterdam) wisselen we om.

De telefoon ligt tussen de kade en een historische boot “Het Vertouwen”, een mooie en toepasselijke naam. Meer over de boot zie je in onderstaande filmpje, het verhaal gaat onder de film door:

Na de nodige controles krijg ik van Marja “groen licht” en kan ik het water in. Met een commandospring lig ik zo in het water en niet veel later zak ik naar de bodem.

Ik heb geen zicht, omdat er niet veel ruimte zit tussen de boot en de kade komt er ook niet veel licht op de bodem, het is flink donker. Ik voel de oude meerpalen, maar geen telefoon. Als ik de metaaldetector aan zet heb ik al redelijk snel een signaal, tussen de kade en een aantal houten schotten. Het klinkt als een telefoon, maar ik kan daar niet bij komen.

Als ik boven kom voor overleg heeft Marja net gehoord dat Kees waarschijnlijk aan de andere kant van de loopbrug is gevallen, dus we laten dit signaal even voor wat het is. Ik zak weer naar de bodem en heb weer een mooi signaal, als ik met mijn hand op zoek ga heb ik al snel een telefoon vast, ik voel het aan de vorm maar kan niets zien door al het stof.

Als ik iets minder diep ben en uit de stofwolk zie ik het rijbewijs en licht de telefoon op: die doet het ook nog!

Ik geef Marja een seintje dat ik de telefoon heb en kom naar boven! Kees blij en wij ook! Inpakken en naar Amsterdam, daar staat straks ook iemand op ons te wachten omdat daar ook een telefoon in het water ligt.