Ook dit avontuur begint met een WhatsApp bericht, een bericht van Pascal:
“Hi Recovery Divers, ik heb mijn iphone in de Utrechtse gracht laten vallen. Kunnen jullie mij helpen met het opduiken hiervan? Via vind mijn iPhone kan ik nog zien waar die is. Ik hoor van jullie! Groet, Pascal”
We appen heen en weer. Pascal is zijn dure iPhone 14 Pro Max kwijt, tijdens het uitstappen van een kano viel de telefoon in het water. We regelen dezelfde avond nog een toestemming voor de volgende dag.
We hebben eerst een duik in Amsterdam, dat verhaal lees je hier en rijden dan door naar Utrecht. Het zonnetje schijnt en we zijn, door de korte duik in Amsterdam, ruim op tijd in Utrecht. We kunnen ook hier weer dichtbij parkeren. We laden de spullen uit en lopen een stukje over de Oude Gracht, we worden aangekeken en nagekeken, dat snappen we, we lopen met duikspullen in hartje Utrecht!
Op de laatste brug staat een motor met daarop en kat. De geven hem een aai en, zittend op “zijn” motor, blijft hij ons volgen, ook tijdens de duik zal hij naar ons blijven kijken.
En dan moet je een stijle trap af, naar de Werven van Utrecht. We tillen samen de zware duikkist op en gaan voorzichtig de trap af naar de Werven, het lagere deel van de Oude Gracht.
Bij het graven van de grachten werd de afgegraven grond gebruikt om de oevers op te hogen. Op deze manier werd het overstromingsgevaar verkleind. Op de hoge oevers kwam een weg te liggen met daarachter de huizen van kooplieden. Aanvankelijk liepen de oevers schuin af naar het water, maar al in de tweede helft van de twaalfde eeuw kwam men op het idee om tunnels te graven vanaf de aanlegplaatsen aan het water naar de kelders onder de huizen op de oevers.
Door het bouwen van waterwerken kreeg men het waterpeil in de Oudegracht onder controle. Daardoor kreeg het waterpeil een constant laag niveau en werden de opslagkelders van de woningen op grote schaal onder de straten naar de gracht doorgetrokken. Vóór deze kelders werden nieuwe kaden aangelegd. Zo zijn de typische werven en werfkelders ontstaan. Toen het proces in de vijftiende eeuw was voltooid was een twee kilometer lange haven met dubbele kade ontstaan, eeuwenlang de levensader van de stad Utrecht.
We hebben nog even de tijd en genieten van de zon die door de bladeren van de grote bomen schijnt. Als we klaar zijn met het opbouwen van de duikset komt Pascal aangelopen. Ook hij kan precies vertellen waar zijn telefoon in het water is gevallen.
Binnen de kortste keren ligt de duikboei in het water. Marja gaat het water in met een commandosprong, recht vooruit en verticaal. De Dom slaat 12 uur, mooie timing! Eenmaal aangekomen bij de plek waar de telefoon moet liggen gaat de lamp aan, de seinlijn vast en krijg ik een ok teken.
Met een flinke sis loopt het trimvest leeg en niet veel later ligt Marja op 2,5 meter diepte op de bodem van de Utrechtse gracht. Nog voordat ik om mij heen kan kijken heeft Marja de telefoon al te pakken! Een klein beetje zicht en de goede locatie helpen bij een recovery!
Niet veel later is Marja boven en kan de nog werkende telefoon aan Pascal geven. Nadat Marja uit het water is maken we natuurlijk nog even een foto en geven we instructies over het drogen van de telefoon.
Op de terugweg naar de auto zit de kat er nog steeds, hij kijkt ons goedkeurend aan. Vooruit, nog een knuffel voordat we vertrekken!
Op naar het volgende avontuur!
