We krijgen een telefoontje van meneer de Bruijn. Hij is samen met zijn zoon aan het klussen aan zijn boot, een mooie Spitsgatter en een van de ramen is in het water gevallen. Natuurlijk krijgen we de vraag of we kunnen helpen.
Het is zaterdagochtend vroeg, 9:00 uur als we voor het hek staan van W.S.V. Van Merlenhaven. Een paar weken geleden hebben we hier ook gedoken, dat verhaal lees je hier.
We kunnen vlakbij het hek parkeren en meneer de Bruijn is er ook al. De duikspullen liggen al snel aan de kade, bij de boot. De locatie waar het raampje is gevallen is ook duidelijk. De zoon van meneer de Bruijn heeft ook al in het water gelegen, maar kon het raam niet vinden, nu is het onze beurt!
Niet veel later heb ik mijn duikset op mijn rug, zit mijn volgelaatsmasker vast en kan de zoektocht beginnen. Naast de boot een mooi trapje, daar kan menig haven nog wat van leren. Trapje af, vinnen aan, seinlijn vast en een laatste controle voordat ik afzak in het donkere water.
Ik zet mijn lamp aan en zie dat ik een beetje zicht heb, ongeveer 40 centimeter en eenmaal op de bodem zie ik in de verte een flits, een reflectie van mijn lamp, het raampje van meneer de Bruijn. Als ik boven kom met het raam is meneer de Bruijn blij, zijn boot is weer compleet en hij kan verder met klussen.
Een paar weken geleden heeft hij ook zijn telefoon in het water laten vallen, aan de andere kant van de boot. Deze duiken we ook meteen even op, ondanks dat we weten dat dit model niet tegen water kan. Goed voor de natuur is het niet om een telefoon te laten liggen en het is een mooi aandenken.
Ook de telefoon is zo gevonden, zonder metaaldetector, want aan de andere kant van de boot heb ik ook zicht. Als ik uit het water kom staat de koffie al te pruttelen en praten we nog even gezellig na.
De dag is nog niet voorbij, we hebben nog een aantal duiken staan en tussendoor moet ik nog even mijn flessen vullen bij StartDuiken in Zoetermeer, want van de 3 flessen die in de auto liggen zijn er 2 leeg van de afgelopen week.
