Zoals zoveel verhalen, begint ook dit verhaal met een WhatsApp bericht van Djaidy:
“Ik ben m’n ketting verloren in de singel van Amsterdam. Kunnen jullie helpen?”
Goud terug vinden is altijd een uitdaging en we besluiten te bellen. We leggen uit dat de kans erin zit dat we hem niet kunnen vinden, tussen alle andere metalen die op de bodem liggen. In de Amsterdamse grachten ligt het vol met metalen, we willen en kunnen zeker een poging doen maar willen geen verwachtingen scheppen! Wij blijven graag eerlijk en transparant.
We geven Djaidy de tijd om er over na te denken, maar al heel snel krijgen we bericht terug: “Alsjeblieft willen jullie het proberen?”
De lokatie: Singel 316, een plek waar heel veel rotooi op de bodem ligt, dat weten we uit eerdere duiken, zoals bijvoorbeeld deze.
We vragen een vergunning aan bij de instanties voor woensdag om 9.00. We hebben ervoor nog een succesvolle duik in Numansdorp, dat verhaal lees je hier. We zijn lekker op tijd klaar in Numansdorp en al ruim van tevoren zijn we allemaal aanwezig.
Dat is fijn, dan kunnen we goed overleggen wat er gebeurd is, en waar we moeten zoeken. Inmiddels zijn er ook vrienden en collega’s gearriveerd, iedereen is nieuwsgierig. Djaidy vertelt dat hij van een boot is gesprongen, die er inmiddels niet meer ligt, een flinke uitdaging voor ons.
Duikset opbouwen en droogpak aan. De duikvlag wappert zachtjes in de wind want er hangt een regenbui boven ons hoofd. Na de nodige veiligheidscontroles kan Marja het water in. We leggen ook een duikboei in het water, deze zit vast aan een stuk lood op de bodem, zodat hij op zijn plek blijft liggen.
Tijd om af te dalen met de metaaldetector. En dan, een tegenvaller voor Marja. De metaaldetector gaat op zoveel dingen af…. Er valt niet te zoeken met de metaaldetector. Over naar plan B, want we geven niet zomaar op: zoeken op de tast, want zicht is er niet! We gaan gewoon verder… 1 baantje, nog een baantje, we zoeken consequent de bodem af naar de gouden ketting. En dan halverwege het derde baantje, Marja heeft iets in haar handen dat een ketting zou kunnen zijn..
Het zicht is zo slecht dat ze niet kan zien of het de ketting van Djaidy is. Eenmaal boven kijkt Djaidy Marja hoopvol aan, ze vertelt hem: “Ik heb iets in mijn handen, maar ik kan niets zien onder water dus….”
Ze haalt haar hand boven water en dan…wat is Djaidy blij! Het is inderdaad zijn ketting. Eenmaal op de kant krijgt ze een dikke knuffel, het feit dat ze drijfnat is maakt hem niet uit.
Tijdens het afbreken en opruimen van de spullen vertelt hij: “Ik koop eigenlijk nooit iets voor mezelf en nu had ik is iets gekocht en verloor ik het. Mijn dag kan niet meer stuk….nee mijn jaar kan niet meer kapot!”
Tijd voor Djaidy om een staatslot te kopen! Wij nemen afscheid en rijden door naar de volgende duik!