Vrijdagavond hebben we afgesproken in Breukelen. Rond 20.00 zijn we op de plaats van bestemming. Met de booschap: waar je de vorige keer ook gedoken hebt.
De verwarring is daar: De vorige keer was zeker 100 meter verder, we hebben toen gedoken voor Corné. We rijden naar die plek en plegen een telefoontje. We staan toch op de verkeerde plek.
Omdraaien, minder eigenwijs zijn en terug naar het opgegeven adres. Daar staan inmiddels Hans en Marianne. Nu wordt alles duidelijk! De vorige keer was niet de duik voor Corné, maar de duik vorig jaar voor Marianne. Het weerzien is hartelijk.
We maken kennis met Hans en gaan met de duikspullen naar het eind van de steiger. Daar wacht nog een verrassing… Cornè zit daar ook en roept: “Hij doet het nog hoor” en steekt zijn pas opgedoken telefoon omhoog. Er vallen puzzelstukjes in elkaar, wat blijkt: Marianne en Corné zijn broer en zus. Hans is de overbuurman.
Hij had echt pech vandaag. Tijdens het schoonmaken van de boot viel hij in het water tussen wal en schip. Daarbij verloor hij zijn bril en die ligt nu op de bodem.
Uiteraard gaan we zoeken. Op de tast, want het is een kunststof bril. Al snel ligt Marja in het water. Na 5 minuten komt ze al boven. Helaas het is niet de goede bril, dat is toeval! Nog weer een keer naar beneden. Over een tafel of kruk hangend heeft ze al snel weer een bril in haar handen. Eenmaal boven krijgt ze te horen: “Nee ook deze is het niet.”
Voor de derde keer naar beneden. Na een paar minuten bingo… eenmaal boven ziet Marja, ook deze is het niet, het is namelijk een zonnebril. Maar de volhouder wint! Voor de vierde keer zakt ze af naar de bodem, dit hebben we nog nooit meegemaakt!
Na een paar minuten weer een bril. Ditmaal de goede! 4 brillen op anderhalve vierkante meter. Hans is blij. Hij slaat ons nummer meteen op in zijn telefoon! Goed idee…
Natuurlijk maken we nog een foto, Hans heeft het briljante idee om alle brillen op te zetten 🙂
Marianne maakt nog een lekker kopje thee. Dat gaat er wel in. Het water is nog best koud!
