We zijn net thuis van een aantal duiken en we krijgen een bombardement aan mailtjes. Zowel van Ally als haar ouders:
“Hello!
I’m reaching out from the USA. Our daughter Ally is staying at the Hotel Mai in Amsterdam and fell and dropped her phone in the canal right in front. Could you please contact her by email, see if there is any possibility of helping her to retrieve her phone?
Unfortunately, she cannot be reached by phone at this time (no phone!!!) but you could also contact my wife, Sue, in the US if that is helpful. Sue’s phone number (USA) is 310 625 XXXX, and her email is XXXX@XXXXXX.com
But ideally you can reach Ally directly at her email, XXXXX@gmail.com. She has her computer, and she was able to voice facetime us from her computer, possibly she can do the same with you????
Thank you in advance for any help you may be able to provide
Michael for Ally”
We nemen contact op met Ally. Ally is gestruikeld langs de kade en heeft haar telefoon in het water laten vallen. We regelen meteen een toestemming om te mogen duiken en spreken voor de volgende dag (vandaag) af.
We hebben net de telefoon van Lisanne opgedoken, we lopen met natte spullen naar de locatie als Ally ons al tegemoet komt lopen. Ze vertelt waar ze is gestruikeld en laat, bijna vol trots, haar blauwe plekken zien.
Ally is voor een maand in Nederland en dit is haar 3de dag. Geen goed begin. Gelukkig heeft ze Apple care, als ze de telefoon inlevert krijgt ze een nieuwe, maar dan moet eerst deze telefoon boven water komen, anders heeft ze niets in te leveren!
Iets verderop is een kadetrap. Dat hadden we al gezien in ons mini vooronderzoek, dus we hadden de trap al in de auto laten liggen. Binnen de kortste keren ligt de boei in het water en is mijn duikset opgebouwd. Ik ga er via de kadetrap in en Tommy geeft mij mijn vinnen aan. De lampen gaan aan en de seinlijn gaat vast aan mijn vest.
Niet veel later daal ik af naar de bodem van de Amsterdamse gracht. Ook hier kan ik mijn lamp snel weer uit zetten want er is geen zicht. Eenmaal aangekomen op het punt waar de telefoon ligt begin ik met mijn handen te voelen. De metaaldetector aanzetten heeft hier geen zin, er ligt teveel rotzooi en ik ben al meerdere fietsen tegen gekomen.
Bij de volgende fiets, exact op de plek waar de telefoon moet liggen voel ik langs het frame, langs het zadel en zo naar het stuur. Bij de voorband, tussen de spaken voel ik de telefoon van Ally. Ik ben nog geen 3 minuten onder water en we kunnen weer iemand blij maken!
Ally is blij, dus wij ook. We praten op de kade nog even na en spreken af dat we haar binnenkort nog even zien, niet in Amsterdam maar in Rotterdam, dan geven we een mini tour door een van de leukste steden van Nederland!