Ik heb zondag sinds lange tijd een recreatieve duik, visjes kijken in het Grevelingenmeer. Duiken met zicht is toch ook wel fijn!
Als ik het water uit stap en mijn fles af doe bij de auto gaat de telefoon. Snel droog ik mijn handen af en pak ik mijn mobiele telefoon.
Dhr Ooijen is zijn telefoon kwijt. Hij wilde overstappen tussen 2 boten en daar ging zijn telefoon het water in.
Dezelfde middag sta ik nog in Maasbommel bij Watersport Vereniging de Gouden Ham met mijn kantwacht. Toestemming van de havenmeester is al geregeld, maar hij heeft er niet veel vertrouwen in: “die wordt niet meer gevonden…”
Daar denken wij toch wat anders over. We duiken vaker in de regio en kennen de omstandigheden, de metaaldetectors zijn mee, heel veel sterke lampen, we stappen dan ook vol vertrouwen met onze spullen de steigers op.
De achterste steiger, dus dat is een stukje lopen. Onze duikkisten hebben wieltjes, maar het getril op de dwarsliggende planken ga je op een gegeven moment toch voelen. Finn heeft 1 duikkist bij zich, ik de andere en de persluchtfles.
Na een wandeling staan we bij de boot waar de telefoon in het water is gevallen. Terwijl ik mij omkleed is Finn druk met het opbouwen van mijn set. We zijn tegelijk klaar. De haven is in verhouding tot andere havens waar we komen diep, een meter of 6. De eerste meters zijn helder, daarna wordt het stoffiger, althans zo is het bij “de buren” waar we vaker hebben gedoken.
We doen een buddy-check en ik spring in het water. Daarna haak ik mij vast aan de seinlijn en geef mijn kantwacht het “ok” teken. Ik daal langzaam af. De eerste meters kan ik mijn duikcomputer goed zien, het zicht wordt steeds minder.
Als ik eenmaal op de bodem ben moet ik mij even orienteren en ik kijk op mijn kompas, ik ben iets gedraaid tijdens de afdaling. Ik draai terug en begin de zoektocht, met de felle lampen heb ik iets zicht, net genoeg om contouren te zien. Het eerste object, links van mij is een stuk uitlaat. Terwijl ik die pak zie ik voor mij de telefoon liggen, zodra ik hem pak licht het scherm op: Yess!
Ik geef Finn een seintje dat ik de telefoon heb en stijg langzaam weer op. Een duikje van 50 seconden waarbij we iemand weer heel blij hebben kunnen maken, daar doen we het voor! Op naar de volgende!
