Vandaag worden we gebeld door 1 van de havenmeesters van de jachthaven in IJsselstein: Jachthaven Marnemoende.

Robin heeft zijn telefoon tussen de steiger en de boot laten vallen. Hij heeft deze zelf al geprobeerd naar boven te halen met een magneet maar dat is niet gelukt. Gelukkig had de havenmeester ons nummer, want we hebben al eerder gedoken in IJsselstein, dat verhaal lees je hier.

Ik (Jochem) vraag in de groepsapp die we hebben wie er mee kan als kantwacht en al snel heb ik Finn aan de telefoon, hij wil wel mee. We laden de auto vol met spullen en vertrekken naar IJsselstein. Het is de eerste keer dat Finn zelfstandig met mij mee gaat dus we hebben in de auto genoeg te bespreken en de spreekwoordelijke laatste puntjes op de “i” te zetten.

We verwachten een makkelijke duik, het is 6 meter diep in de jachthaven en eigenlijk is het een kwestie van afdalen, metaaldetector aanzetten, telefoon zoeken en weer naar boven. Voor we het weten is de autorit van een half uur voorbij en staan we op de parkeerplaats. We melden ons netjes bij de havenmeester en krijgen de toegangscode van het hek.

Robin is de wanhoop nabij. Op de telefoon staan heel veel foto’s van hun 5 weken jonge baby en die wil hij heel graag terug. Hij kan precies aanwijzen waar de telefoon het water in is gegaan. Door de diepte is het zoekgebied wat groter maar die gaan we vinden. Terwijl ik met Robin sta te praten is Finn al druk bezig met het opbouwen van mijn duikset. Als ik mijn wetsuit aan heb staat mijn set al klaar.

We rollen de seinlijn uit en leggen alles klaar. Ik trek mijn vinnen aan, doe mijn duikbril op en doe nog een laatste controle rondje voordat ik het water in ga. Ik spring naast de boot in het water en zwem om de boot heen, daar krijg ik de seinlijn van Finn aangereikt.

Alles ok, we zijn er klaar voor. Ik laat het lucht uit mijn vest lopen en enkele seconden later lig ik op de bodem van de jachthaven. Zoals verwacht is er geen zicht, dat komt ook door de magneet die over de bodem is gegaan. Ik wil net mijn metaaldetector aanzetten als ik met mijn andere hand ergens langs schuif: de telefoon van Robin.

Dat is wel een hele snelle recovery! Ik geef Finn het seintje dat ik de telefoon gevonden heb en begin aan mijn opstijging. Enkele seconden later ben ik boven met de telefoon, Robin is verbaasd dat we deze zo snel hebben.

Aan de steiger doe ik mijn duikset uit en kom zelf ook het water uit. Binnen 3 minuten na mijn sprong sta ik weer op de kant, lekkend en nat met een blije Robin naast me. Wij pakken weer in, melden ons af bij de havenmeester en maken ons klaar voor het volgende avontuur.