Vorige week ging de telefoon, Robert aan de lijn: hij was tijdens een boottocht zijn telefoon verloren en daarmee heel veel dierbare foto’s en geluidsfragmenten.
Natuurlijk moet die boven water komen! De telefoon is in het water gevallen in het Nijkerkernauw.
Het Nijkerkernauw is een van de randmeren en is gelegen tussen Gelderland en Flevoland. Het meer grenst in het noordoosten ter hoogte van Nijkerk aan het Nuldernauw en het loopt in het noordwesten, ter hoogte van Bunschoten-Spakenburg over in het Eemmeer. Het is samen met het Nuldernauw het smalste randmeer. Het meer is ontstaan in 1968 door de aanleg van Zuidelijk Flevoland. Het Nijkerkernauw wordt door een dam gescheiden van het Nuldernauw, in deze dam ligt de Nijkerkersluis, hierover loopt de N301.
Na een eerdere duik besluiten we om terug te komen, want we roepen altijd: “Als het er ligt, dan vinden we het”
Vandaag stappen we om half 12 in de auto en rijden naar Spakenburg. Onderweg halen we een kop koffie en al snel staan we voor het huis van Robert waar we gastvrij worden ontvangen, maar de zien de spanning in de ogen van Robert. Hij heeft zich er eigenlijk al bij neer gelegd dat de telefoon op de bodem van het meer blijft, maar daar zijn wij niet zo zeker van…
Niet veel later rijdt Robert ons vooruit op zijn fiets, richting haven. We laden alle duikspullen uit de auto en deze gaan mee op de boot, wat voor boot! Door Robert zelf ontworpen en gebouwd.
Een kwartier later varen we rustig de haven uit, het zonnetje schijnt en er is nauwelijks wind. Robert heeft een goede GPS locatie vast gelegd en niet veel later liggen we op de plek waar de telefoon in het water is gevallen.
We gooien op de plek waar de telefoon moet liggen een boei in het water en niet veel later ligt ook de boot voor anker, neus in de wind, precies goed. Marja heeft inmiddels mijn set al opgebouwd en al snel heb ik ook mijn droogpak aan. We doen een laatste veiligheid check en dan spring ik van de boot.
2 reels (blokken met touw), 2 stokken, een metaaldetector, ik heb mijn handen vol. Bij de boei zak ik naar beneden en op 3,5 meter kom ik de bodem tegen van het Nijkerkernauw. Het zicht is minimaal, maar dat zijn we gewend.
Ik zet een paal in de grond als referentie punt en maak daar het touw van de reel aan vast. De andere paal zet ik meter verder op, dit is mijn startpunt van het duiken in cirkels, als ik straks de paal tegen kom heb ik een cirkel met een diameter van 2 meter gedoken. Dan verzet ik de paal een halve meter en maak ik een nieuwe zoekslag, net zo lang tot ik de telefoon van Robert tegen kom.
Het is tijd om rondjes te gaan zwemmen, de reel in mijn linkerhand en de metaaldetector in mijn rechterhand. Het water is 21 graden en niet koud, dit kan ik lang vol houden. Rondje na rondje gaan voorbij, een signaal: anker van de boot…
Ik kom straks in de “problemen” door het anker met mijn reel, die moet ik straks onderdoor halen, zorgen voor later, eerst dit rondje afmaken… Weer een signaal: ja, dit signaal herken ik…. Ik maak het touw iets langer om met mijn linkerhand bij het object te komen: een telefoon, op de bodem, dat moet het zijn!
Behoedzaam draai ik het touw op de reel en niet veel later ben ik boven om Marja een seintje te geven dat ik de telefoon heb gevonden, als ik op mijn duikcomputer kijk zie ik dat ik precies 15 minuten op de bodem heb gelegen.
Als Robert ziet dat ik de telefoon heb is hij verbaasd, is het wel de goede? Laat de usb poort eens zien? Ja dat is hem! Tranen in zijn ogen, wetend dat niet alleen de telefoon terug is, maar vooral de dierbare herinneringen die er op staan!
We mogen Spakenburg niet verlaten voordat we in de tuin nog een kop koffie hebben gedronken met het gezin! Wat een feestje, dit is waar we het als vrijwilligers voor doen!
