Het is al laat, ik heb net alle spullen opgeruimd van onze duik in Groningen. Het is 23:30 uur als de telefoon gaat, een telefoontje van Aleksej, hij heeft zojuist zijn telefoon in het water laten vallen in de Amsterdamse Houthavens.

In paniek rent hij van de boot af, zoekt iemand die hem kan helpen en eigenlijk krijgt hij overal het antwoord: “Jij wordt vannacht echt niet meer geholpen, reken er maar niet op!” Totdat een voorbijganger hem vertelt over Recovery Divers….

Al snel hebben we, via de telefoon van de voorbijganger, contact met Aleksej, natuurlijk komen we hem helpen, ja, ook om dit tijdstip! Ik app Frank: “Nog wakker?”, binnen een minuut een antwoord: “Ja, waar gaan we duiken?”

Alle spullen die ik net uitgespoeld heb gaan weer de auto in en om 01:00 staan we in de Houthavens, op de Haparandadam. Onderweg wordt ik meerdere malen gebeld, iedere keer door een ander nummer, maar iedere keer door Aleksej, of we echt wel komen…. Ja, we zijn onderweg.

De telefoon is aan de buitenkant van de woonaak gevallen, tussen de aak en een drijvend vlonder. Aleksej is zelf nog het water in gegaan, maar was zo verstandig om er weer uit te gaan, het water is 3 graden en diep, heel diep. Als we een afdaallijn maken blijft het loodblok zakken en al snel zitten we op 5,5 meter. Samen met Frank maak ik een duikplan en al snel zijn we het eens over de manier waarop we deze duik gaan maken.

Binnen de kortste keren staan alle spullen uit de auto op de vlonder en staan mijn duikset klaar, we sluiten de communicatie aan nadat ik mijn droogpak heb aangetrokken en kunnen beginnen met de duik.

Aleksej is duidelijk nerveus, want wat als we hem niet kunnen vinden? De telefoon is zijn verbinding met zijn thuisland, waar nog steeds iedere dag hevig gevochten wordt.

Voordat ik het water in ga doen we de laatste controle, een kader check. Communicatie werkt, pak zit dicht, genoeg lucht, lamp werkt, we zijn er klaar voor. Met een commando sprong het water in en dan afdalen. Ik heb zowaar zicht, het zijn geen tropische vergezichten, maar 50 centimeter haal ik wel. Voorzichtig blijf ik boven de bodem hangen, er liggen allemaal stukje hout, in het formaat van een telefoon, meerdere keren denk ik: “dat is’m”.

En na nog geen 5 minuten heb ik de Samsung met zwemles in mijn handen. Als ik boven kom is Aleksej verdwenen, die kon de spanning even niet meer aan en was net thee aan het maken voor Frank.

Als hij terug komt zit ik al op de steiger en zie ik grote ogen, “Wat is er aan de hand?”, “We stoppen met duiken, we hebben je telefoon al gevonden, daar op de hoek ligt hij”.

Grote blijdschap, verontwaardigd dat we zijn telefoon zo snel al hebben, we zien de rust terug keren in zijn ogen. Na het opruimen geven we hem nog goede instructies voor het drogen en nemen afscheid, het is inmiddels 2:00 uur ’s nachts en ons bed roept, om 15:30 uur liggen we er gelukkig in.

Op verzoek van Aleksej hebben we de foto geanonimiseerd.