Gisteren hadden we een drukke dag, van Aalsmeer naar de Rijp. Voordat we thuis waren, inclusief onze o zo geliefde files, was het half 6.
Duikpakken spoelen, automaten spoelen en de rest opruimen, met een diepe zucht plof ik op de bank, zo nog even koken, verder doe ik niets meer vandaag…. Dat dacht ik…
Een appje van Roy van DetectorWereld: “Heb je morgen zin in een duikje in Amsterdam?” Ja, tuurlijk altijd, stuur maar door. Roy stuurt wel vaker mensen door die iets kwijt zijn in het water, waarvoor dank!
Een telefoontje van NH hotels, een van hun gewaardeerde klanten zat lekker op een bankje, te genieten van de Amsterdamse zon. Hij wil de kruimels van zijn shirt slaan en slaat ondertussen zijn gouden trouwring van zijn vingers, zo het water in.
Hij weet exact waar hij ligt, dat is fijn. Centrum Amsterdam, dat wordt een vergunning regelen, na kantoortijd, dat is altijd een uitdaging. Lang verhaal kort: we kennen onze wegen, maar hadden toch 14 telefoontjes nodig om dit zo snel te regelen, niet zo heel gek als dit een van de drukst bevaarde punten is van Amsterdam.
Nautisch Beheer geeft deze ochtend toestemming. Dus Dave en ik hebben weer een mooi ritje voor de boeg, inclusief pitstop voor koffie en een broodje komen we iets voor 12 uur aan bij de afgesproken plek.
Precies 1 parkeerplek vrij, dat is fijn, want met je duikspullen door Amsterdam moeten zeulen is nooit fijn.
De Duitse toeristen staan ons al op te wachten. De waterpolitie komt ondertussen ook aangevaren om een oogje in het zeil te houden en de laatste afspraken te maken met ons, want ook voor hen geldt: veiligheid voorop!
Tijdens het omkleden heeft Dave mijn duikset al opgebouwd, liggen de boeien met duikvlag in het water en staat de trap al tegen de kade, want in Amsterdam spring je niet in het water.
Het koude water stroomt bij iedere stap de trap af verder mijn wetsuit in. Zodra ik drijf, trek ik mijn vinnen aan en geef Dave de rest van de spullen aan: lamp, metaaldetector en een broodje voor onderweg (geintje).
Voordat ik afdaal, voel ik de eerste fiets al, ik kijk even naar beneden, het zicht is niet super, maar ik heb wat zicht, lamp op stand verblinden en een paar seconden later hang ik boven de bodem. Even een paar seconden acclimatiseren, ik haal rustig adem en check alles nog een keer: seinlijn, inflator, metaaldetector.
Ik moet nog een paar meter naar de aangewezen plek. Ik weet precies hoeveel vinslagen dat zijn (handig dat oefenen in het zwembad) en ik stop 50cm voor de aangewezen plek.
Ik houd de lamp laag bij de bodem en ik zie wat schitteren in het felle licht. Langzaam mijn hand naar voren, want ik wil zo min mogelijk stof maken en ja hoor, het is de ring. Dat was wel een hele makkelijke. Ik schuif de ring over mijn vinger, zodat ik ‘m niet kwijt kan raken en geef het sein aan Dave via de seinlijn. Yesss, we kunnen weer iemand heel gelukkig maken.
Hand omhoog en langzaam opstijgen, boven hoor ik een kreet van blijdschap, foto’s worden gemaakt en natuurlijk overhandigen we de ring aan zijn eigenaar: service van de zaak, extra spoelbeurtje gehad in Amsterdams water!
Hieronder zie je wat wij bij bijna iedere recovery zien: een grote rollercoaster aan emoties!
Speciale dank aan de Gemeente Amsterdam, Nautisch Beheer en de Politie Amsterdam voor het mogelijk maken en veilig houden van deze bijzondere duik. Ook dit is weer een mooie herinnering en zal zeker nog wel eens verteld worden met kerst bij het openhaardvuur!
