Een avondduik bij de Grimmenessesluis in Amsterdam.

Na een warm avondmaal hoop je even uit te rusten… maar nee. Wij mogen weer op pad, want we hebben een WhatsApp ontvangen:
“Hello, my phone is dropped in a canal.
Can you do something about it?”

De afzender: Manolis, een Griekse toerist. Zijn telefoon ligt ergens naast de Grimmenessesluis – een naam die klinkt alsof je hem drie keer moet oefenen voor je hem goed uitspreekt. Maar zeg je vlakbij het Rokin, dan weten we allemaal ineens precies waar we moeten zijn.

Onze spullen zijn nog nat van de vorige duik, de auto is nog geladen, want net voor het eten hadden we nog even een spoedduikje in de buurt, dat verhaal lees je hier.

De vergunningen zijn geregeld, voorraad perslucht is gecontroleerd, we kunnen gaan.

Koffie, Glenn Helder & een oude bekende
Onderweg stoppen we voor koffie. Eén van ons herkent Glenn Helder bij het tankstation en we hebben een gezellig praatje.
Als we daarna weer willen vertrekken, worden wij herkend door iemand die we eerder hebben geholpen.
Als je vaak duikt in de regio Amsterdam, word je op een gegeven moment bijna een soort lokale folklore.

Op naar de sluis
Parkeren in Amsterdam is normaal een ramp, maar gelukkig kennen we een paar hotels die het ons iets makkelijker maken en waar we gebruik mogen maken van de parkeerplaatsen die gereserveerd zijn voor gasten.

We zijn er om 20:45 — ruim op tijd voor de afspraak om 21:00.

We maken alvast een werk- en duikplan. De telefoon ligt precies tussen twee dukdalven, onderdeel van het remmingwerk: een constructie die schepen begeleidt zodat ze zonder schade door de versmalling kunnen. Handig voor schepen, zeker daar, want onder de brug is het een stuk smaller en voor lange schepen is het een vervelende draai, voor ons als duiker bieden de dukdalven een mooie extra bescherming.

Om 21:00 bellen we Manolis.
“Two minutes, sorry, I am almost there.”

De duik begint
Set opbouwen, communicatie uitrollen, duikvlag ophangen, boeien klaar. En daar zijn Manolis en zijn twee vrienden.
De plek wordt aangewezen. Precies waar we hadden verwacht. Via de gemetselde trap langs de kade naar de steiger.

Commandosprong. Duiker ok. Afdalen. Kort maar krachtig.

Via de intercom van de duikploegleider horen we al snel de duiker:
“Ik heb een telefoon in mijn handen, geen idee of het de goede is, geen zicht. Ik kom iets op (duikerstaal voor naar boven komen) om de kleur te bekijken.”

Even later:
“Groen. Dit is ‘m.”

Duiker komt op.

En dan blijkt:
We zijn inmiddels toeristische live-entertainment. Minstens 30 mensen staan te kijken, filmen en klappen als de telefoon boven water komt.

We geven Manolis zijn groene iPhone terug, maken een foto, geven droogtips en besluiten nog even na te kletsen — we worden voor het gemak ook nog even Amsterdam-gids.

Voor we het doorhebben, is het 22:00. Tijd om naar huis. Morgen staan er voor bijna alle teamleden weer duiken op de planning.

Gewoon een normale avond voor Recovery Divers.