De haven van Willemstad is niet onbekend voor ons. We doken er eerder al naar onder andere een portemonnee en een schroef.
Ons telefoonnummer is opgeslagen door de havenmeester en dat is maar goed ook. Gisteren liep de vrouw van Rene met haar telefoon de trap op van de boot, druk aan email aan het typen voor haar werk. Ze struikelt en laat de telefoon uit haar handen glijden. Deze ligt enkele seconden later in het water, achter de boot.
De Duitse familie snelt zich naar de havenmeester met de vraag of hij een idee heeft om de telefoon weer boven water te krijgen: niet veel later belt Rene ons.
Nog geen 12 uur later staan we in Willemstad, de boot is zo gevonden, vlakbij de historische haven met dito molen. De bekende D’Orangemolen.
Deze werd gebouwd in 1734 in opdracht van de Prins van Oranje ter vervanging van de verouderde standermolen. Nadat de molen in 1795 door de Bataafse rebubliek geconfisqueerd werd, kwam deze in het bezit van een reeks molenaars tot deze in 1963 een woonfunctie kreeg – maar bleef geheel maalvaardig. In 1920 werd de stenen graanopslag aan de molen gebouwd.
Na schade opgelopen tijdens de bevrijding in 1945 vonden er meerdere restauraties plaats. Vanaf de 8 meter hoge stelling draait de molenaar het wiekenkruis met een lengte van 25 meter in de wind.
We zijn mooi op tijd en kunnen bij de boot parkeren, een keer niet slepen met de uitrusting is ook fijn.
Rene en zijn vrouw kunnen goed aanwijzen waar de telefoon in het water is gevallen, die hebben we zo te pakken!
Nadat Marja haar droogpak heeft aangetrokken help ik haar met de set op haar rug. Via een commandosprong het water in en niet veel later ligt Marja aan de seinlijn vast. Ik geef haar de metaaldetector aan en enkele minuten later, na de standaard veiligheidscheck zakt zij af naar de bodem.
Maar al snel is Marja weer boven: “Ik heb geen geluid”
De metaaldetector heeft er op dit moment geen zin in! Dan zoeken we op de tast! Marja zwemt weer terug naar positie en daalt weer af. Er is geen zicht en zodra je de bodem raakt met je handen is het helemaal zwart. We krijgen bezoek, er land een zwaluw op de seinlijn.
Ik kan nog net een foto maken voordat hij schrikt van de bewegingen.
Niet veel later krijg ik een attentie op de seinlijn: gevonden!
De telefoon staat zelfs nog aan, verbaasde toeschouwers kijken toe als Marja via de trap het water uit komt en staat na te druppelen op de kade. Natuurlijk maken we een foto in het zonnetje.
En de metaaldetector? Er zit, zo blijkt bij thuiskomst, een draadbreuk in de koptelefoon, gelukkig hebben we er meerdere liggen en bestellen we vast een nieuwe bij DetectorPlaza! We kunnen gewoon door met mensen blij maken!
