Het is maandagavond en we staan met het hele duikteam na te praten na een mooie duik in Nijmegen, we hebben Lukasz net geholpen, een trouwring opgedoken in de haven. Dat verhaal lees je hier. We zijn nog licht euforisch, want een trouwring is altijd bijzonder door de emotionele waarde en een stuk lastiger te vinden dan, bijvoorbeeld, een telefoon.
Net al we op het punt staan om te vertrekken krijg ik een email van Alexander van Yachtcharter Wetterwille:
Goedenavond,
Wij hebben een verhuurschip met iets in de schroef. Schip ligt in Burgwerd ( Friesland) langs een kade waar een busje kan parkeren. Waterdiepte ca. 150 cm. er kan een trap in het water gezet worden vanaf de kade.
Met vriendelijke groet,
Alexander
Yachtcharter Wetterwille
ps. in het najaar zijn julie bij ons geweest om een telefoon van een stageloper uit het water te duiken”
We kunnen ons de duik nog herinneren, je kan hem hier lezen.
We krijgen het telefoonnummer van Olaf en Marlies, die nu op de boot zitten. We kijken elkaar aan, het is “nu” of morgenmiddag. We besluiten dat het “nu” wordt, wel een reis van 2 uur, maar dat mag de pret niet drukken, we beloven elkaar dat we onderweg stoppen voor een maaltijd.
We geven door dat we er om 22:00 uur zijn, daar lopen lekker in op de planning en zijn om 21:30 in het Friese Burgwerd.
Een hartelijk ontvangst en Olaf en Marlies zijn nu al blij dat we er zijn. “Willen jullie koffie?” is een van de eerste vragen, maar we besluiten die af te slaan en te reserveren voor na de duik. Binnen de kortste keren staat de trap in het water, is de duikset klaar en heb ik mijn droogpak aan.
We doen een laatste controle en dan kan ik het water in, maar ojee, wat een slecht zicht, en centimeter of 5 maximaal. Ik heb de schroef al snel gevonden, maar voel er niets groots omheen zitten, ik voel aan alle bladen en heb dan al snel een blad te pakken met een bos vislijn. Olaf vertelde dat er iemand in de sluis zijn hengel was kwijt geraakt (gehoord van buurtbewoners), ik denk dat ze een deel hebben terug gevonden.
Dit zorgt voor een disbalans, zoveel zelfs dat het vaasje met narcis op tafel in de boot bijna omviel. Ik kom boven om een mes te halen en even later lig ik weer onder de boot. Een paar keer goed snijden en de lijn valt in meerdere stukken van het schroefblad. Met mijn neus op het blad controleer is of alles eruit is, controleer de andere bladen, eventuele speling en kom dan weer boven met de mededeling: “Jullie kunnen weer varen”
Nog voordat we het water uit zijn is Marlies al koffie voor ons aan het maken, die gaat er wel in, het was geen lange duik maar er staat een koude wind!
We krijgen als dank allemaal nog een flesje Jagermeister, super leuk en attent en als de koffie is zwaaien we nog even als we weg rijden, een lange rit van 200 kilometer, moe en voldaan.
