Net thuis, telefoontje: “Jullie duiken toch naar spullen”?
Ja dat doen we, van oorbel tot ring en van telefoon tot: bedankt het maar.
Dit is een makkelijke, bruggetje, voorover gebogen: telefoon valt in het water, nog makkelijker: het is om de hoek, bruggetje in Capelle aan den IJssel.
Dus wachten op Dave en samen die kant op. Het water in valt nog niet mee, de kanten zijn best steil, dan maar op onze billen. Aan de zijkanten een 70 centimeter diep, in het midden bijna 1,5 meter.
Brrr, het water wordt snel kouder, waar we 3 weken geleden nog water hadden van 22 graden tikt het nu, door de koude nachten al 15 graden aan!
Lucht ontsnapt uit de inflator en ik zak naar de bodem. Al snel heb ik een signaal: bierdopje. Zicht is wederom 0 cm, what’s new….
Al snel komt Dave boven met een kluis…….. Ja dat is geen telefoon!
We zullen niet de hele lijst opnoemen met vondsten, maar het lag er vol: heel vol, vooral met blik en aluminiumfolie. Inmiddels liggen we er al even in; ik heb het niet koud, maar comfortabel is anders, wat vinden we hier ook alweer leuk aan?
Bij die laatste gedachte gaat de metaaldetector weer af: ik graag met mijn hand en voel iets van een touwtje, althans dat denk ik. Boven water zie ik dat het een ketting is, hij blinkt ons tegemoet, zoeken we straks uit, eerst verder naar de telefoon.
Niet veel later komt Dave met de telefoon naar boven, beide wat moois gevonden.
De ketting blijkt er niet 1 te zijn maar 2 in elkaar. Zoals iedere Nederlander zijn we meldplichtig voor alle bijvondsen, dus ook deze zullen we netjes melden bij de autoriteiten.
Telefoon uit het water, het goud ook, was meer een mooi avontuur!
Ben jij iets kwijt in het water? Onze vrijwilligers staan voor je klaar!
