Zoals iedere zoektocht vaak begint: een telefoontje.
Dit keer van de politie. De Zulu (politiehelikopter) heeft gezien dat er tijdens een staande houding iets in het water is gegooid en de recherche wil toch wel heel graag weten wat het is…
Zo staan we een aantal dagen later te wachten op de afgesproken parkeerplaats. De recherche is al aanwezig, het is nu wachten op de mannen van de wegafzettingen en Rijkswaterstaat.
Niet veel later wordt er druk over en weer gebeld om een aantal banen af te kruizen, het is nog iets te druk dus we moeten nog even wachten, net genoeg tijd om snel nog een bak koffie te drinken.
Kruizen staan op rood dus het gehele konvooi (recherche, personen auto’s en een extra pijlwagen) kan de weg op.
Eenmaal aangekomen blijkt de sloot niet zo heel diep, wetsuits aan, detectors uit de auto en zoeken maar. “Weten we eigenlijk waar we naar zoeken” roept een van de teamleden?
We bekijken samen met de recherche nogmaals de warmte beelden van de Zulu voor een exacte lokatie, we staan toch een meter of 10 te ver naar voren…
Al snel hoor ik voor mij een “hebbes”, gevolgd door meer van dat soort uitspattingen.
Object(en) uit het water (in het kader van het onderzoek / onderzoeken, houden we het op object(en).
Snel opruimen en inladen zodat de kruizen eraf kunnen, de-breefing op de volgende parkeerplaats met nog een kop koffie (want het was fris in het water).
Op naar de volgende klus, wij danken Rijkswaterstaat voor het creëren van een veilige omgeving voor onze mannen en de politie voor het in ons gestelde vertrouwen!
