Dit keer begon de aanvraag eens anders dan anders, een Whatsapp van Dave: Norman gaat je zo bellen, portemonnee kwijt, hij staat in Amsterdam en heeft ons nummer gekregen van de Gemeente Amsterdam.
Nog geen 5 minuten later gaat de telefoon: Norman, je raadt het al, zijn portemonnee kwijt in de gracht op de Zwanenburgwal.
Hij pakte zijn portemonnee om te betalen voor het parkeren, maakte een ongelukkige beweging en hij viel in het water.
Het is 16:50, we kunnen nog net een toestemming regelen en ondertussen app ik met Jasper of hij vanavond zin heeft in een recovery in Amsterdam, niet zijn favoriete plaats, maar hij kan.
Om 18:45 zitten we in de auto naar Amsterdam. Weer een ritje van een uur. De gekste onderwerpen komen voorbij, van Ellie Lust t/m culinaire uitspattingen met mosselen, genoeg te bespreken en dat is wel zo fijn als je zo vaak zo veel met elkaar in de auto zit.
Eenmaal aangekomen bekijken we de locatie. Precies tussen wal en woonark. Deze ligt vast dus dat is een zorg minder. Omdat we iets te vroeg zijn beginnen we vast met uitladen en opbouwen dan de duikset.
Inmiddels is de vrouw van Norman ook gearriveerd en deze wijst de exacte locatie aan. Ze vertelt ons dat ze ook bezig zijn geweest met een magneet, dat belooft niet veel goeds voor het zicht.
Boei in het water, trap in het water en erin. Jasper is vandaag kantwacht en ik (Jochem) ga het water in. Ik sta, zodra ik van de laatste trede afstap meteen op een fiets. Vinnen aan, seinlijn vast, lampen aan en ik geef het duiker ok teken. Langzaam daal ik naar de bodem, bijna 2,5 meter, althans, als je de fietsen niet mee telt.
Zicht is er niet, dat is er altijd weinig in Amsterdam maar nu helemaal door de verstoring met de magneet. Aan de eerste fiets hangt een schepnet, deze haal ik los en om verstrikking te voorkomen breng ik deze aan de oppervlakte. Het schepnet komt Norman bekend voor, deze had hij ook nog gebruikt en was dit vergeten te vertellen.
Op de plek waar de portemonnee moet liggen, liggen zeker 4 fietsen op elkaar. De aluminium holster ligt in ieder geval niet op de bovenste fiets. Langzaam begin ik te voelen hoe de fietsen liggen en probeer ik ze los te krijgen, laag voor laag begin ik met pellen, die portemonnee ligt waarschijnlijk er ergens tussen.
De bovenste fiets ligt er ook al een tijdje in, te voelen aan de roest. De trappers blijven steken tussen de spaken van de onderliggende fiets, maar met een beetje rommelen komt de fiets uiteindelijk los, deze leg ik achter me neer. Zo ook met fiets 2 en 3.
Als ik op mijn duikcomputer kijk zie ik dat ik al 30 minuten bezig ben. Wat vond ik hier ook alweer leuk aan? Dan ga ik met mijn handen over de laatste fiets, spatbord, lamp, stuk stuur met restant bel, frame, trapper en dan heb ik iets vierkants in mijn handen. In een vaag schijnsel van mijn hoofdlamp zie ik iets aluminium kleurigs en wat pasjes, dat moet de portemonnee van Norman zijn!
Ik geef Jasper een teken dat ik ‘m heb. Langzaam kom ik boven, de glimlach van Norman, dat is toch waar we het voor doen, gelukkig hebben we het op beeld:
