Na het vinden van de telefoon van Ronald in Kruiningen plaatsen we het verhaal op onze social media kanalen.
Al snel krijgen we een reactie van Yvette: “Hier een zelfde verhaal, vorig jaar is mijn oudste zoon dodelijk verongelukt. Hij is met zijn auto op zijn kop in de sloot beland. Wij zijn alles kwijt; mobiel, gereedschap… We blijven achter met zoveel vragen.”
Het verhaal is als volgt (bron)
Een automobilist is vrijdagavond rond 23.00 uur te water geraakt op de Westeindseweg in Zoeterwoude. Zijn auto sloeg over de kop.
Een boer heeft met zijn tractor de auto deels naar de kant kunnen trekken.
De brandweerlieden, die als eerste ter plekke waren, sprongen direct in het water om te kijken of er meerdere slachtoffers waren. Dat bleek niet het geval. De automobilist kon uit de auto worden gehaald en is langdurig gereanimeerd. Daarna is het slachtoffer met spoed per traumahelikopter naar het ziekenhuis overgebracht.
Helaas is Patrick de volgende dag overleden op 32-jarige leeftijd.
De ouders willen graag weten wat er is gebeurd die avond. Er mist een half uur tussen het vertrekken van de laatst bekende locatie en het ongeval.
Het team van Recovery Divers biedt op vrijwillige basis haar hulp aan en vandaag gingen we het water in.
Jerry, een van de kantwachten, rijdt met mij mee en staat om 7 uur op de stoep. We laden de auto in en rijden naar Zoeterwoude.
We mogen bij de boer op het erf parkeren. Dave en Pascal zijn er al, ook veel te vroeg. Niet veel later komen Imion, Sven, Henry en Marja aan.
Marcel, de wijkagent, komt op zijn motor om zorg te dragen voor de veiligheid voor de kantwachten, want er wordt helaas veel te hard gereden op deze weg.
Om 8:15 uur hebben we een briefing. We zijn met een grote groep en iedereen moet weten wat er van hem en haar wordt verwacht. Bij dit soort zoekingen is communicatie essentieel. De spanning is van de gezichten af te lezen.
Dan, volgens planning stappen we om 8:40 uur het water in, zonder perslucht. Daar zijn we na 2 stappen weer uit. Het is dieper dan verwacht, dus we moeten met perslucht het water in. 10 minuten later staan we weer bij de sloot, nu met flessen op onze rug.
We maken heel wat baantjes en ploeteren ons door dikke lagen slib en takken.
Na ongeveer een half uur een mooi strak signaal op de koptelefoon van de metaaldetector. Het trainingsjack van Patrick komt letterlijk en figuurlijk boven water!
Nog geen halve meter verder vinden we een grote betonzaag. Yvette, de stiefmoeder van Patrick, had er net over verteld. Een paar minuten later wordt de bandentang gevonden, maar de telefoon blijft spoorloos. De sloot wordt op de centimeter nauwkeurig afgezocht; geen enkel signaal wordt over geslagen.
Na een uur zoeken besluiten we te pauzeren en een nieuw zoekplan te maken. Imion en ik (Jochem) zijn aan het zoeken in het water en kunnen wel extra handen gebruiken. Tijdens de koffie beslissen we dat Henry mee gaat zoeken.
Een half uur later staan weer met goede moed in het water. Nu met drie man. We doen onze duikset om en gaan in een ander patroon zoeken. Helaas zonder resultaat. Blikjes, folie; er komt van alles uit het water, maar niet de telefoon van Patrick, die zoveel antwoorden kan geven.
Na 45 minuten beginnen de duikers door hun lucht en energie te raken. Net als ik mijn laatste baan maak, hoor ik een signaal. Het is een klein signaal. Dat kan 2 dingen betekenen, òf het is een klein voorwerp aan de oppervlakte òf het is een groot object, dat dieper ligt.
Ik zet de pinpointer aan (een hand metaaldetector die gevoeliger is). Het is geen signaal aan de oppervlakte! Ik steek de pinpointer in een dikke laag modder en op 30 centimeter begint deze te trillen. Hij tikt tegen een hard voorwerp aan op 40 centimeter diepte en ik voel de telefoon van Patrick langs mijn handschoen glijden.
Ik kijk Dave aan en roep: “Ik heb ‘m! Wil je het filmen?”
Vanaf dat moment zijn er alleen maar emoties, bij Yvette en de stiefzus van Patrick, maar ook bij ons. We staan er als team en het voelt als een team. Pascal, mijn kantwacht helpt mij om mijn duikset uit te doen en ik klim uit het water.
Ondanks mijn vieze pak wil Yvette mij een knuffel geven. Wij geven elkaar een knuffel, want het is ons gelukt!
De telefoon gaat mee naar de ouders van Patrick. Onze partner Digital Life Legacy kan deze telefoon, met speciale technieken, uitlezen en daarmee misschien wel antwoord geven op heel veel vragen.
Maar, voor nu is de telefoon waar hij hoort: bij de nabestaanden!
Dave heeft van deze bijzondere ochtend een video verslag gemaakt, die zie je hieronder (tekst loopt door onder de video):
Stichting Recovery Divers is een vrijwilligersorganisatie met als doel het terugvinden van emotioneel (waardevolle) objecten onder water. Dit is niet het eerste object wat wij hebben gevonden en ook zeker niet het laatste object. Veel van niet eerder gepubliceerde verhalen lees je in ons boek.
Draag jij Stichting Recovery Divers een warm hart toe? Alle donaties, groot of klein zijn welkom!
Wij danken de politie voor de medewerking.
