Ik heb net Dave, mijn buddy, aan de telefoon als er een oproep doorheen komt, een onbekend nummer, dus ik kap Dave af en neem op.
Het is Ed, uit Goes, zijn zoon Sam heeft zijn telefoon zwemles gegeven, of wij kunnen helpen… Natuurlijk, dat kunnen wij, we bekijken de kaarten, dieptes, regelen toestemmingen en spreken af om Sam onderweg op te pikken, zodat hij de locatie kan aanwijzen.
Vandaag om 9:00 uur staan we op het afgesproken punt en Sam stapt bij ons in, gezellige gozer en voor we het weten staan we al bij de Albert Heijn in Goes. Eerst maar eens de locatie bekijken. Ik neem meteen de trap mee, want je weet maar nooit…
De gemeente Goes heeft voorzien in een mooie kade, maar zonder trappen. Naast de plek des onheils laat ik mijn trap zakken, en zakken en zakken, eh, die raakt de bodem niet. Dat wordt een uitdaging, want erin is altijd al makkelijker dan eruit.
Een stuk (heel stuk verderop) is een brug, daar is het in de hoek een stuk minder diep, dus dat wordt na de recovery een stukje zwemmen.
Priemende Zeeuwse ogen kijken mij verbaasd aan als ik door het winkelgebied loop met mijn duikuitrusting. Ja dat zie je niet vaak; een duiker in het winkelgebied.
Sam wijst nog een keer de exacte plek aan en 2 meter meer naar links spring ik in het water. Ik geef het ok teken en laat langzaam de lucht uit mijn trimvest ontsnappen, volgens de kaarten is het niet zo diep, maar ik blijf zakken, iets te snel dus een beetje lucht erbij, bodem in zicht.
De lamp gaat op standje “verblinden (15.000 lumen) en ik heb net 30 cm zicht als ik de bodem niet raak, er zit nog best wat leven in water. Voor me ligt een kokosnoot en een offerbakje, rechts van me een winkelwagentje. Ik kom de moorpaal tegen, nog een meter en dan moet ik er zijn. Vanalles, maar geen telefoon, nu ligt hij nooit de aangewezen plek dus dat verbaast me niets.
Ik draai om mijn zoekslag te maken, precies 180 graden, linksvoor de kokosnoot, een visje voor me en rechts steekt er iets roods uit de bodem: de telefoon van Sam.
Met de telefoon in mijn hand stijg ik langzaam op, stiekem toch een heel stuk dieper dan op de kaarten. Sam is blij, wij ook, ik moet alleen nog een rot stuk zwemmen om er uit te kunnen.
Nu komt het leukste, met een nat duikpak weer terug, door het winkelgebied, ik voel dezelfde verbaasde Zeeuwse ogen in mijn rug priemen, sorry ik lek…!
Nog even snel een foto, die sturen we natuurlijk naar de vader van Sam. We geven Sam nog wat tips om zijn telefoon te spoelen en te drogen en vertrekken weer uit het mooie Goes, natuurlijk halen we onderweg nog even een bolus voor het thuisfront.
Op naar een volgend avontuur. Ben jij iets kwijt in het water? Onze vrijwilligers helpen je graag!