Een vertrouwd gezicht in Breukelen – en de vijfde duik bij Annet
Sommige plekken beginnen bijna als een tweede thuis te voelen – en Breukelen is er zo een. Deze mooie plaats langs de rivier de Vecht ademt water, historie én gastvrijheid. En als je vaak bij het water leeft, dan glijdt er ook wel eens wat per ongeluk ín het water. Andere verhalen van onze duiken in Breukelen lees je hier.
In het geval van Annet is dat al voor de vijfde keer in een jaar tijd gebeurd. Een gezellige rode draad in onze duikagenda dus, met inmiddels vaste koffie- én theerituelen.
📍 Locatie: Jachthaven de Eerste Aanleg
Annet en haar familie wonen en werken aan het water, bij de charmante Jachthaven de Eerste Aanleg (eersteaanleg.nl). Vandaag was het de beurt aan de telefoon van de vriendin van Annet’s zoon om kennis te maken met de bodem van de Vecht. Tijdens het overzetten van een koelbox tijdens een vaartochtje plonsde de telefoon zo het water in.
Er werd eerst flink zelf gezocht. Zaklampen, netten, duikbrillen – het hele arsenaal. Maar uiteindelijk gaven ze het op. En wie bel je dan? Juist: Recovery Divers.
🌙 Duiken in het donker
Door de drukte konden we pas laat afspreken. Gelukkig is de woonboot van Annet goed verlicht, dus kunnen we prima in het donker opbouwen. De trap mag in de auto blijven: er zit een mooie zwemtrap aan de vlonder. Alles staat snel klaar en Marja glijdt het water in.
Onderwater is het modderig en glibberig. Na een paar minuten komt Marja weer boven: op de tast is dit een kansloze missie. Dus: metaaldetector erbij! Ze duikt opnieuw, en opnieuw. Even lijkt het erop dat we de telefoon niet gaan vinden, tot er onder de vlonder, op een plek waar je hem níet verwacht, ineens een piepsignaal klinkt. Boem – daar is ‘ie!
🎉 Team effort en thee
Iedereen helpt mee: de een pakt de vinnen, de ander de metaaldetector, iemand anders de persluchtfles. En zoals altijd staat Annet al klaar met een handdoek en een vers gezet kopje thee.
We lachen, tellen hoeveel keer we hier inmiddels zijn geweest – deze duik is de vijfde in een jaar tijd. Helaas was de eigenaresse van de telefoon er zelf niet bij, maar we maken een leuke foto voor haar. En terwijl we alles weer opruimen, praten we gezellig nog even na.
Met een knipoog nemen we afscheid van Annet. En ja, waarschijnlijk zeggen we binnenkort weer: “tot de volgende!”
