We worden gebeld door de man van Sandra (op verzoek gebruiken we een gefingeerde naam). Hij zit in het buitenland en vertelt dat zijn vrouw net haar telefoon heeft laten vallen in het Máximapark in Utrecht en vraagt of wij kunnen helpen. We stappen net in de auto vanuit Dinteloord (dat verhaal lees je hier: https://recoverydivers.nl/herfstduik-in-dinteloord-iphone-15-gered-bij-jachthaven-waterkant/) en besluiten meteen door te rijden — over een uur zijn we er!
Het Máximapark is een relatief nieuw stadspark in het westen van Utrecht, genoemd naar prinses (later koningin) Máxima. Het park is ontworpen als ruime groene long voor de stad, met vijvers en waterpartijen die veel gebruikt worden door buurtbewoners — ideaal voor een wandeling, maar een valpartij met een telefoon is zo gebeurd. Historische Utrecht-kenmerken zoals grachten en stadsuitbreidingen maken de stad levendig en soms ook een tikje verraderlijk als het om kleine spullen gaat.
Terwijl we rijden hebben we contact met Sandra’s zus; zij staat bij Sandra en stuurt ons een Google-pin met de precieze plek. Sandra vertelt wat er gebeurde: haar zoontje stond dichtbij het water en wilde vertellen wat de gevaren zijn van op het randje staan en de zak van haar jas stond nog open en daar ging haar nieuwe telefoon. “Geen backup, geen contact meer, paniek,” zegt ze. Een buurman springt nog in het water om te zoeken, maar het is te diep en te koud om lang te blijven zwemmen. Hij moet opgeven.
Gelukkig heeft Sandra de plek gemarkeerd met een rij steentjes — goud waard voor ons zoekteam. Het waait hard en af en toe regent het; het weer werkt niet mee. Iets verderop vinden we een trapje dat we als in- en uitstap gebruiken. Tijd voor een proefrit met ons nieuwste droogpak: Jochem kan meteen zijn nieuwe pak testen (https://recoverydivers.nl/maatwerk-droogpak-getest-van-3d-scan-tot-eerste-duiken/). Altijd fijn als je droog blijft als het nat en koud is op de kant.
We bouwen snel op. De lijnen liggen klaar en Jochem gaat via het trapje het water in. Eerst zoeken we visueel op de plek bij de steentjes; weinig zicht. Daarna schakelen we de metaaldetector in en werken systematisch met grid-zoeken: rechte banen, klein gebied per keer. Sandra twijfelt even: “iets meer naar links voor de duiker denk ik,” zegt ze tegen de duikploegleider — precies die extra lokale input helpt vaak om het zoekgebied te verfijnen.
We draaien het gebied iets naar rechts — en bingo: binnen korte tijd klinkt het verlossende bericht via de communicatielijn: gevonden. Jochem komt boven, houdt de iPhone omhoog en meteen schiet het scherm aan; berichten stromen binnen. Je ziet de opluchting op Sandra’s gezicht — tranen, een lach en veel dankbaarheid. Terwijl het weer verder verslechtert, is Jochem in zijn nieuwe pak merkbaar droger dan iedereen op de kant. We geven het toestel, geven droog- en hersteladvies en maken nog een foto voor de herinnering. Daarna pakken we samen in en rijden verder: het leven van een duikteam blijft druk, maar met zulke uitkomsten maak je het graag allemaal mee.
