Telefoon terug in Warmond dankzij Recovery Divers

Het is al donker in de haven, maar dat houdt Arnold en zijn zoon niet tegen. Ze willen nog even de maat opnemen van de zwaarden aan de zijkant van de boot. Rustig klusje. Niks aan de hand.
Tot er plons klinkt.

Arnold voelt zijn zakken. Alles lijkt er nog te zitten. Dus vooruit, gewoon doorgaan. Pas later die avond belt zijn zoon op de telefoon van zijn vrouw:
“Pap, waarom neem je de telefoon niet op?”
Oeps.
Die plons was dus níet zomaar watergeluid.

Arnold gaat diep het internet in (bijna een duik op zichzelf) en zoekt tot midden in de nacht naar oplossingen. Dan herinnert hij zich iets: wij hebben eerder gedoken in Warmond. Dat geeft hoop en de volgende ochtend belt hij.

Warmond heeft een prachtige, knusse haven. Het soort plek waar je zou kunnen zitten met een ijsje, wat eenden zou kunnen tellen, of zoals wij doen: duiken naar telefoons. En een fijne bonus: er is een zwemtrap. Geen gesleep met ladders uit de bus, alleen maar prettig.

We laden de duikspullen op een kar en lopen rustig naar het einde van de steiger. Arnold weet precies waar hij stond toen de telefoon overboord ging, dus we hebben een perfecte locatie. Dat scheelt zoeken, scheelt tijd en vooral: scheelt koude vingers, want het water koelt al snel af.

Dan begint ons vaste ritueel:

• Duikset opbouwen
• Droogpak aan
• Communicatielijn uitrollen
• Laatste checks

Arnold helpt zelfs mee: hij hangt de afdaallijn op als ware hij al jaren mee helpt.

De duiker springt in het water, glijdt langs de lijn naar beneden, en… “Bingo. Ik kom omhoog.”

Een paar minuten later staan we wéér op de steiger. Met telefoon.
Arnold’s gezicht zegt genoeg: ongeloof + opluchting + “ik ga voortaan mijn zakken dubbel checken.”

Kortom: een recovery volgens het boekje. Soms is het simpel. Soms is het snel. Zelfs een plons kan goed aflopen als je ons belt.