Zaterdagochtend en mooi weer, ik zit in het zonnetje te genieten van een kop koffie en het voetbalspel van een van de kinderen en zeg nog tegen mijn vriendin: “het zou wel eens een drukke recovery dag kunnen worden met dit weer…” En toen bleef het stil, de telefoon ging niet, tot een uur of 2.
Aan de toon hoor ik al dat het een telefoontje is op ons piket nummer.
Anneke belt ons, druk bezig met het schoon maken van de boot. De zieltjes die de boot afsluiten werden goed gepoetst en haar man legt ze te drogen op de steiger. Totdat de wind opsteekt in de haven van Schiedam en het zeil zo het water in geblazen wordt.
Jos, de man van Anneke wordt het water opgestuurd met een klein bootje en een dreghaak om te gaan zoeken naar het zeil, tevergeefs. Gelukkig hebben we al eens eerder gedoken in de haven van Schiedam en heeft de havenmeester ons nummer goed bewaard.
Waar we om 14:00 het telefoontje van Anneke beantwoorden, staan we om 14:45 al bij de haven. Het is afgaand tij in de spuihaven van Schiedam, dat maakt het zicht niet beter, naast het dreggen van Jos die daarmee de hele bodem heeft omgewoeld. Maar we gaan het zeker proberen!
Om 15:00 liggen de boeien in het water, staat de trap in het water en klik ik me vast aan de seinlijn. Met een commandosprong en daarbij behorende klap lig ik zo in het water.
Seinlijn controleren, lampen aan en ik zwaai nog even naar Anneke voordat ik zak in de 3,5 meter diepe haven.
Zodra ik de bodem raak probeer ik mij te oriënteren, het zicht is ca 20 cm. Ik kijk op mijn duikhorloge, 220 bar lucht, 3,5 meter diep en 7 graden watertemperatuur, ik zet mijn kompas en maak 1 slag met mijn vinnen.
Ik zwem met mijn handen ergens tegenaan, iets groots, een zeil. Door het stof en gelige water kan ik de kleur niet zien, ik trek het wat meer naar mij toe… Blauw zeil, dat moet het zeil zijn.
Met 2 ferme klappen van mijn vinnen ben ik zo boven, wat extra lucht in mijn trimvest en ondertussen roep ik: “zocht je deze”.
Anneke en Jan stomverbaasd, ik was (volgens mijn duikcomputer exact 43 seconden onder en heb 1 keer adem gehaald)
Dit was wel een makkelijke, stom toeval dat ik meteen de goede kant op zwom.
Seinlijn los, bij het trappetje eruit. Gezellig, tijdens het afbreken nog wat na praten en mooie verhalen verteld.
Anneke en Jan zijn ons super dankbaar, de havenmeester weer verbijsterd, daar doen we het voor, op naar de volgende want de telefoon ging alweer!