We zijn net terug van een succesvolle avondduik in het Oosterdok (dat verhaal lees je hier, maar ons werk is nog niet klaar — door naar de Herengracht. We duiken hier vaker; een eerder avontuur aan dezelfde gracht op dezelfde plek vind je hier: https://recoverydivers.nl/duiken-naar-iphone-in-herengracht-te-amsterdam/.
De Herengracht maakt deel uit van de beroemde Amsterdamse grachtengordel — een staaltje van 17e-eeuwse stadsplanning en werelderfgoed. Smalle kades, statige pakhuizen en houten bruggen bepalen hier het straatbeeld, en die charmante krapte maakt zoeken soms extra uitdagend: achter palen, in holtes of tussen fietsen kan een telefoon al snel onvindbaar lijken.
We staan te wachten op Jackson, een Nieuw-Zeelander die ons verhaal al via WhatsApp had doorgegeven. Hij fietste strak langs de kade, moest uitwijken voor iets op de grond en in één zwieper lag zijn telefoon in het water — een zoekvlak van ongeveer 6 bij 2 meter. Dat moet te doen zijn, dachten we. Terwijl we wachten bekijken we de plek alvast: kadetrap dichtbij, goed overzicht voor de duikploegleider — kortom: veilig om te duiken.
We controleren nog een keer de vergunning die we ontvangen hebben van de gemeente, locatie en tijd kloppen, wij zijn er klaar voor.
Jackson arriveert met zijn vriendin en wijst nauwkeurig de plek aan. Danny — onze gezellige joker en extra paar handen — is er ook, dus het vaste ritueel kan beginnen: communicatielijn klaarleggen, set opbouwen en Jochem trekt zijn droogpak aan. Het miezert licht; de stad is relatief rustig en de lampjes in de grachten geven een warme gloed op het water.
De eerste rondes zijn methodisch: Jochem zwemt naar de plek en zoekt op de tast — niks. Daarna proberen we de metaaldetector — geen signaal. Jackson begint te twijfelen: “misschien toch een stuk verderop?” We maken de banen langer. We schuiven de zoekbanen telkens een halve meter op en verbreden ze geleidelijk. Na een poos schuiven zitten we al zo’n 2,5 meter van de kant en banen van 20 meter, maar nog steeds geen telefoon. Op de kant verandert de stemming langzaam van optimistisch naar een tikje teleurgesteld.
Toch geven we niet zomaar op. In overleg besluiten we nog één laatste, iets diepere baan te maken — en precies daar, halverwege die baan, komt Jochem boven met de telefoon van Jackson in zijn hand. En ja — hij staat nog aan. Hebbes.
Wat een opluchting op de kade: Jackson kan het nauwelijks geloven, zijn vriendin juicht, en het team deelt die stille voldoening die je krijgt als iets lastigs échte resultaten oplevert. Soms kost het nu eenmaal iets meer tijd — vandaag was het 45 minuten zoeken — maar als het er ligt, vinden we het.
Nog even een foto ter herinnering en een paar praktische droogtips mee, en dan pakken we onze spullen weer in. Amsterdam heeft er weer een reddingsverhaal bij — en wij rijden naar huis, het team splits zich op naar het noorden, centrum en zuiden, wij gaan thuis alles spoelen en klaar maken voor de volgende aanvragen.
