Marco verliest zijn telefoon in de haven van Wessem, zoals zovelen lette hij even niet op en daar ging zijn telefoon het water in.
Patricia doet een oproep voor hem op Facebook:
“OPROEP: wie kent iemand die op korte termijn beschikbaar is om een in het water gevallen telefoon op te duiken? Betreft een locatie in midden Limburg.”
Al snel wordt onze naam genoemd en worden wij gebeld door Patricia.
Het is even puzzelen, want het is voor ons een rit van 2 uur, maar die telefoon komt er hoe dan ook diezelfde avond nog uit! Het is druk rondom Rotterdam en Eindhoven en de navigatie geeft aan dat het bijna 3 uur rijden is, maar we stappen in de auto, met een aankomsttijd van 21:00
Marco maakt zich een beetje zorgen, want dan is het donker, we vertellen hem dat dat voor ons geen probleem is, we zien onder water toch niets. Langzaamaan loopt, door het oplossen van de files, de aankomsttijd terug en we staan om 20:15 in Wessem.
Onderweg hebben we contact met Marco, hij is iets later maar we weten dat we bij steiger 10 moeten zijn en beginnen vast met het opbouwen van de duikset als we aankomen. Net als we klaar zijn komt Marco aanrijden, goede timing.
We lopen de steiger op en hij laat zien waar de telefoon in het water is gevallen. We maken meteen een afdaallijn, alleen het is iets dieper dan Marco dacht, een meter of 7. “Dan zal mijn telefoon het niet meer doen” is het eerste dat Marco zegt, die vandaag al een rotdag heeft. Wij stellen hem gerust, die diepte kan een iPhone 13 wel aan, mits er geen barsten in het scherm zitten.
Droogpak aantrekken en set omhangen, dan kunnen we gaan duiken, ondertussen krijg ik 101 vragen over wat we doen en hoe we het doen. Het is altijd leuk om over onze hobby te vertellen en hoeveel mensen we kunnen en mogen helpen.
Aangekomen op de steiger lig ik al snel in het water. Lamp aan, metaaldetector in de hand en langs de afdaallijn naar beneden. Ik ben zo beneden. Onderweg naar beneden heb ik de metaaldetector al aan gezet en bij de 2de haal heb ik de telefoon al te pakken.
Rustig terug naar boven, ik ben nog geen minuut weg geweest en de mannen op de steiger vragen zich af of er iets aan de hand is, totdat ik de, nog werkende telefoon, laat zien. Blijdschap en ongeloof, dat we de telefoon zo snel hebben gevonden.
Uit het water is wat lastiger, want er is geen trap, dus zwem ik naar de schuine kade en loop daar naar boven. Onder de lantaarnpaal maken we nog even een foto. Net als ik mijn set heb afgebouwd komt Patricia nog een echte Limburgse vlaai brengen, want die was Marco in alle haast vergeten.
Namens de kinderen bedankt, die hadden een lekker ontbijt!
En wij? Wij stappen in de auto, we zijn nog niet klaar, er ligt nog een aanvraag voor Den Haag en die doen we er “even” achteraan!
