We staan net op te ruimen na het opduiken van de iPhone van Luuk als we gebeld worden op de piket telefoon.
Vera aan te telefoon, ze heeft gisteren haar telefoon in het water laten vallen bij een steiger in Amsterdam, of wij kunnen helpen. Dat kunnen we zeker. We zijn al in de buurt. “Ik bel u zo terug” zegt Vera.
Niet veel later hebben we de vader van Vera aan de telefoon. Hij wil (en terecht) weten hoe groot de kans is dat we de telefoon vinden, deze het nog doet, etc. Garanties kunnen we nooit geven, maar vinden doen we die telefoon en als er geen scheuren in het scherm zitten is de kans groot dat we hem vinden! We spreken af voor 12:00.
Sven stapt bij mij in de auto en we rijden naar Amsterdam. Recht voor Koninklijk Theater Carré duiken: dit is de eerste keer, ondanks alle gekke plekken waar we al gedoken hebben. Onderweg hebben we het vooral over duiken, een duikplan kunnen we nog niet maken, want we kennen de situatie nog niet.
Voor we het weten zijn we er al. Gelukkig kunnen we vlakbij parkeren. De koffers met spullen, een duikfles, metaaldetector en de duikboei gaan mee uit de auto en na een minuut lopen zijn we op de afgesproken locatie. Vera staat ons, samen met haar vader en broer, al op te wachten.
Ze kan ons precies aanwijzen waar de telefoon het water in gevallen is. Precies tussen 2 gleuven door. Dat is dikke pech, de mazzel: wij staan daar nu precies boven. Ik roep nog tegen Sven: “die hebben we er zo uit”.
Niet veel later hebben we de duikset klaar staan en heb ik mijn duikpak aan. De boei ligt in het water… Wij zijn er klaar voor.
Aan de zijkant van de steiger is een trapje, dat is wel heel makkelijk. Zodra ik in het water lig doe ik mijn vinnen aan, zet ik mijn hoofdlamp aan en klik ik mij vast aan de seinlijn. Na 4 meter zwemmen lig ik ter hoogte van de plek. We weten dat het hier tussen de 3 en 4 meter diep is.
Ik laat het lucht uit mijn vest ontsnappen en begin aan het dalen. Niet veel later raken mijn vinnen de bodem. Het zicht is slechter dan normaal. Ik kan ongeveer 5 centimeter voor mij uit kijken. Ik voel met mijn handen over de bodem. Dit zijn plekken waar veel metaal ligt dus ik besluit het eerst op de tast te doen, de metaaldetector kan altijd nog aan, het maakt voor het zicht niet uit, dat is er toch niet.
Na iedere armbeweging van links naar rechts ga ik 10 centimeter vooruit. Hebbes, na 1 minuut heb ik de telefoon al in mijn handen. Ik geef Sven 2 tikjes aan de seinlijn, de terugkerende lezer weet het dan: gevonden!
Als ik boven kom staat Sven al te filmen. We geven de telefoon aan Vera, ze was haar telefoon even kwijt, maar hij is weer terug! Binnen het half uur zitten we weer in de auto, onderweg…