Een paar dagen geleden doken we naar een zonnebril op sterkte in Leiden, dat verhaal lees je hier. Het verhaal komt ook in de krant en op de Facebook pagina van het Leidsch Dagblad.
Niet veel later krijgen we een bericht van Jantine:
“Hoi! Naar aanleiding van een berichtje over een zonnebril opgedoken in Leiden hier een verzoek voor een mobieltje. Deze ligt bij ons voor in de gracht… al een week, kunnen jullie deze opduiken?”
En daar staan we dan vandaag, aan de Oude Singel in Leiden.
De Oude Singel, ook bekend als de Oude Vest, is een gracht en straat in de noordelijke binnenstad van Leiden.
De Oude Singel is gesitueerd tussen het Galgewater in het westen en de Haven in het oosten. Zoals de naam al doet vermoeden was de Oude Singel ooit aangelegd als singel en toenmalige noordgrens van de stad. De straatnaam Oude Vest verwijst naar de vestingwerken die hier gesitueerd waren. Deze verdwenen toen de stad in noordelijke richting werd uitgebreid met als nieuwe grens de Maresingel en Herensingel.
De man van Jantine, Peter, is zijn telefoon kwijt. De zak van zijn jas stond open toen hij aan het klussen was aan zijn boot. Hij heeft hem niet horen of zien vallen dus we hebben geen exacte locatie. Daarnaast weten we dat de bodem schuin naar beneden loopt.
Peter heeft er niet veel vertrouwen in dat we de telefoon gaan vinden, maar door het enthousiasme van zijn vrouw heeft hij zich laten overhalen om ons te laten komen, wij vinden dat een verstandige beslissing!
De regen komt vandaag met bakken uit de lucht vallen, het waait hard, het zijn geen ideale omstandigheden voor een kantwacht, de duiker wordt toch al nat. Nadat Peter de plek heeft aangewezen gaan we ons voorbereiden: duikvlag op locatie, setje opbouwen, seinlijn uitrollen, droogpak aan, een vast ritueel.
Al snel zijn we er klaar voor, het setje is opgebouwd bij de auto en Marja, die vandaag duikt heeft de fles al snel op haar rug hangen. We lopen 40 meter naar de locatie en niet veel later ligt Marja met een mooie commando sprong in het water.
De seinlijn wordt vastgemaakt en Marja daalt af, het zoeken kan beginnen. We gaan eerst een paar zoekslagen maken zonder metaaldetector, er is een beetje zicht, net genoeg om de telefoon te zien liggen…
Maar na 10 minuten duiken in een vast patroon hebben we nog geen telefoon! De metaaldetector gaat aan en we gaan zoeken door middel van een halve cirkel, en daar zijn de 2 rukjes aan de seinlijn waar je als kantwacht op hoopt: gevonden.
Marja komt triomfantelijk boven met een telefoon, ik dacht nog: “hij zij dat hij blauw was…” Al snel komen we erachter dat het niet de telefoon is van Peter! Terug naar beneden en verder zoeken! Als hij er ligt dan vinden we het! Dat vinden gaat wel even duren want wat we ook doen, geen telefoon van Peter.
We besluiten het zoekgebied groter te maken, Peter is ook zelf in het water gesprongen en kan de telefoon onbewust ook verder weg geschopt hebben. En dan, na bijna 40 minuten duiken een 2de keer 2 rukken aan de seinlijn! Dat is wel de goede telefoon.
We maken nog even een foto in het druilige weer, ik denk dat ik als kantwacht natter ben dan Marja met haar droogpak aan!
De namen in het verhaal zijn fictief op verzoek van de eigenaar van de telefoon.
Gelukkig hebben we de beelden nog:
