Dit verhaal begint op 13 maart, we krijgen een WhatsApp van Robert uit Amsterdam
“Hi Recovery Divers, ik heb jullie hulp nodig:
Goedemiddag! Ik ben vorige week mijn mobiel verloren in de Herengracht. Volledig verzekerd, maar mijn verzekeraar keert niet uit.
Is dit interessant voor jullie? Graag geef ik jullie meer informatie! Groet, Robert”
We bellen en appen heen en weer en vertellen Robert dat wij de telefoon waarschijnlijk wel kunnen vinden. Helaas duurt het even voordat we daadwerkelijk kunnen gaan duiken door een vakantie van 2 weken van Robert, het is inmiddels april als we gaan duiken, we zijn dus 3 weken verder, de telefoon moet er tegen kunnen, al is dat niet belangrijk voor Robert, want hij wil hem kunnen inleveren bij de verzekering.
We regelen een vergunning en staan stipt om 8:00 uur met het hele team op de brug te wachten op Robert. Er is inmiddels al een duikplan gemaakt en een LMRA ingevuld en ook Robert komt op zijn fiets exact op tijd aan.
Hij begint een beetje te twijfelen over de locatie, belt met een goede vriend en besluit toch dat de aangewezen plek de juiste is. Tijd voor actie, ik trek mijn droogpak aan en de rest van het team begint aan de voorbereidingen: set opbouwen, duikvlag plaatsen, boeien, communicatie, etc. Voordat ik het weet zijn we er klaar voor na een laatste kadercheck.
Ik spring aan de overkant in het water, daar hebben we meer ruimte en zwem, na akkoord van de kantwacht naar de overkant. Daar klik ik mijzelf vast aan alle lijnen en daal af. Er is, zolang ik de bodem niet raak een beetje zicht, de moed zakt me eigenlijk meteen in de schoenen, er liggen hier meerdere fietsen, op en in elkaar. Zoeken met een metaaldetector heeft nu geen zin.
Dus ik besluit te beginnen met een grote schoonmaak. Ik het hele zoekgebied haal ik alle fietsen weg, sommige zitten in elkaar en het is even puzzelen om alle fietsen te verwijderen. Na 10 minuten heb ik alle fietsen weg gehaald en kan ik beginnen met zoeken. Ik kom op om de metaaldetector op te halen en niet veel later daal ik af met de metaaldetector in mijn rechter hand.
Ik maak rechte banen en al snel heb ik de telefoon van Robert in mijn hand: een groen hoesje, een iPhone 15, dat moet hem zijn. Eenmaal boven krijg ik ook meteen de bevestiging dat het de juiste telefoon is.
Aan de damwand is een trap geplaatst door de gemeente, een mooie plek om het water uit te komen. Voorbijgangers blijven even staan om te kijken en te vragen wat we hebben gedaan, maken foto’s en al snel sta ik op de brug waar Robert mij op staat te wachten, hij heeft zijn nieuwe telefoon weer terug!
