We staan afgelopen maadag in de krant met een leuk en informatief artikel. Om half 10 worden we gebeld door Ron, hij is zijn telefoon kwijt geraakt in een sloot, in Krimpen aan den IJssel en is getipt door zijn buurman, natuurlijk met de vraag of wij kunnen helpen.
Vandaag zijn we lekker op tijd in Krimpen, je kan merken dat het vakantie is want er is geen file.
Ron is ook op tijd en we staan al snel bij een sloot op het terrein van VTV de Amateur. Hier is Ron in december in de sloot gevallen. Al bellend, in paniek, tijdens een rekenbui in het donker. Hij kent dit gebied op zijn duimpje maar hij nam een afslag te vroeg en ging voorover het water in.
Gelukkig kwam Ron weer snel de sloot uit maar de nieuwe iPhone bleef achter. Er werd gezocht met emmers aan een steel, harken, alle bekende zoekpogingen zijn voorbij gekomen. Ook de vrouw van Ron heeft middagen staan zoeken.
Het is op het volkstuinencomplex een bekend verhaal, want iedereen die voorbij komt weet waar we naar gaan zoeken… de telefoon van Ron.
Marja gaat het eerst proberen zonder duikset, de sloot is niet diep, dus misschien kunnen we de telefoon zo eruit pakken.
We leggen de Deus, een metaaldetector alvast klaar aan de waterkant en al snel staat Marja ook klaar. Dit keer geen sprong, maar met een voorzichtige stap het water in. De metaaldetector gaat en we beginnen met zoeken, links in de hoek beginnen en dan in een vast patroon.
Meteen een mooi signaal, Marja staat nog geen minuut in het water, de telefoon van Ron, inclusief pasjes en contant geld komt boven water in de hand van Marja. Ron: “Dat is wel heel snel, mijn vrouw wilde nog even komen kijken, die mist het nu…”
Als Marja net uit het water is, komt de vrouw van Ron aan en nodigt ons uit voor een kop warme koffie, ondanks dat we het qua kou niet nodig hebben is het natuurlijk wel heel gezellig, doen we, zeggen we in koor.
Ondanks dat de telefoon maanden in het water heeft gelegen heeft deze geen visuele schade, na 2 dagen goed drogen kan Ron de telefoon weer aan zetten, die doet het vast nog!
