Het is een drukke dag vandaag, ik was al vroeg uit de veren om te duiken in Hauwert, dat verhaal lees je hier. Daarna reed ik door om te helpen als veiligheidsduiker in een opleidingscentrum. Om half 5 zwaaien we af en rijden we richting huis, de wekker ging vroeg vandaag en ik sta in het zonnetje in de file, bijna thuis, nog een paar honderd meter als mijn telefoon gaat.
Het is Johan van Handhaving Leiden, ik herken zijn stem meteen, ik heb hem al eerder gesproken en het programma De Handhavers, een realityserie van SBS6 wordt ook thuis goed bekeken.
Op de laatste rotonde draai ik om en rij terug de file in, naar Leiden. Ondertussen bel ik de rest van het team om locatie en tijdstip door te geven: 18:00 uur aan de Haarlemmerweg in Leiden. Daar ligt de Haarlemmertrekvaart.
Vanaf 1657 is in zo’n acht maanden met uitsluitend mankracht en paardenkracht een vaarverbinding tussen de Hollandse steden Haarlem en Leiden gegraven, over een afstand van 28,4 kilometer. Met de aanleg werd begonnen op 25 april en de eerste trekschuiten voeren hetzelfde jaar op 1 november 1657 volgens de dienstregeling. Naast de vaart kwam een jaagpad en 14 bruggen werden gebouwd waar de vaart de belangrijke doorgaande wegen doorsneed.
Het hele traject werd onderverdeeld in secties van zo’n 400 meter lang. Deze secties werden aanbesteed en vervolgens gingen de aannemers met hun menskracht aan de slag. In totaal waren er zo’n 1500 mensen bij betrokkendie allemaal gelijktijdig aan het werk waren hetgeen de korte tijd die nodig was voor de aanleg verklaart. Verder werd ook gebruik gemaakt van bestaande afwateringskanaaltjes (weteringen) door deze aan te passen. De breedte van de vaart varieert van 15 tot 30 meter en de diepte is ongeveer 1,5 tot 3 meter.
Ik heb veel file’s en Google Maps heeft een alternatieve route voor mij gevonden. Herinneringen komen boven, zo kom ik bijna langs de plek waar wij de telefoon van Esmee vonden. De meeste lezers van onze verhalen kennen dat verhaal, anders kan je het verhaal hier lezen.
Ondanks alle vertragingen in het verkeer kom ik maar een paar minuten te laat aan, ik weet meteen waar ik moet zijn, er staat een flinke groep handhavers en de rest van het team. Ik overweeg even op mijn auto op de stoep te zetten, maar eerlijk gezegd durf ik dat niet en zoek ik naar een parkeerplek. Het ontvangst is overweldigend en de mannen zijn nu al enthousiast dat we er zijn.
Tijdens het labelen van een aantal boten zonder vergunning is de telefoon in het water gevallen, kan gebeuren, alleen jammer dat het dan net gebeurt bij een van de mannen in opleiding, dat zal hij nog wel even moeten aanhoren.
De plek is bekend, een duikplan hebben we snel gemaakt en niet veel later zijn we bezig met de voorbereidingen. Marja bouwt mijn set op, ik trek mijn droogpak aan, die nog nat is van de vorige duik. Duikkap op, volgelaat op, handschoenen aan, communicatie aansluiten, het is een vast ritueel. Ondertussen beantwoorden we heel veel vragen over de temperatuur van het water (4 graden) de diepte (3 meter) en het zicht (meestal 0 cm).
Een laatste controle en dan kan ik het water in. Ik zwem naar de plek die als eerste aangewezen is en ga het, eigenwijs dat ik ben, toch eerst even op het zicht proberen, eenmaal beneden kom ik er al snel achter dat het een kansloze missie is, veel stof, alsof er over de bodem geharkt is. Als ik dat zeg hoor ik van Marja dat mijn aanname bijna klopt, de heren hebben zelf al gezocht met een magneet. Een Samsung blijft bijna niet plakken aan een magneet, een kansloze missie.
Ik kom op om mijn metaaldetector aan te pakken en daal daarna weer af. Wat ligt er een rotzooi op de bodem, een stoel, heel veel blikjes, maar nog geen telefoon. Marja zegt me dat ik, vanuit haar, meer naar links moet, ik lig precies andersom in het water, dus ik moet naar rechts.
Nog een paar blikjes en dan heb ik de telefoon in mijn handen. “Gevonden, duiker komt op” geef ik door aan de oppervlakte, zodat Marja even haar camera kan pakken om de reactie van de mannen te filmen.
Eenmaal boven schiet de telefoon aan, de mannen zijn blij, de diensttelefoon van Handhaving Leiden is weer boven water! Ze helpen mij het water uit en we geven ze duidelijke instructies om de telefoon te drogen. Natuurlijk maken we nog een paar leuke foto’s voor het digitale archief. Om 18:45 staan we weer klaar om naar huis te gaan, maar we nemen samen met Johan nog even een excuses filmpje op voor zoonlief die thuis zit, hij is jarig en ik ben te laat. Dank Johan, dat werd gewaardeerd.
Natuurlijk hebben we de beelden nog!
