We zijn net terug van de duik uit Leiden (dat verhaal lees je hier) als we gebeld worden door Johan. Hij ligt met zijn boot in Oud-Beijerland en heeft zijn telefoon in het water laten vallen.
Vandaag staan we om half 9 in de haven. Johan vertelt dat hij zijn telefoon altijd aan een touwtje heeft, behalve gisteren…. De telefoon zat in zijn borstzakje en hij bukte voorover om te kijken naar een spin. Plons…. Daar ging de telefoon….
Terwijl Marja mijn duikset opbouwt (eigenlijk zou Marja duiken, maar ze heeft nog last van haar oren door een verkoudheid) trek ik mijn droogpak aan. Ondertussen bespreken we onze strategie. Ik spring een paar meter vanaf de bewuste plek in het water en duik naar de bewuste plek. Klinkt als een goed plan.
Niet veel later lig in het water. Ik ben mijn duik kap vergeten, dus ik ben meteen wakker!
Ik zet de lampen aan en klik de seinlijn vast. Enkele seconden later duik in onder in het frisse water van de haven.
De haven van Oud-Beijerland ligt midden in het centrum met rondom karakteristieke woningen, leuke geveltjes en winkels. Vanaf de boot is er direct toegang tot het gezellige winkelcentrum dus we hebben al snel wat bekijks, althans, Marja, want ik lig al op de bodem.
Voorzichtig zwem ik naar voren, om maar zo min mogelijk stof te maken. Ik heb 20 centimeter zicht en dat wil ik graag zo houden.
Nog geen meter verderop kom ik de telefoon al tegen. We hebben dit keer geen metaaldetector nodig. Als ik boven kom maakt Johan meteen een foto voor het thuisfront, hij is er uit!
