Sommige dagen lijken wel een herhaling van zetten. Zo ook deze dag in Almere. Nog geen week geleden doken we al bij de Martinique brug. En ja hoor: opnieuw een telefoon in het water, dit keer bij een ander bruggetje in dezelfde stad.
De val van Derriks telefoon
Derrik had net een nieuwe houder voor zijn telefoon gekocht en wilde hem voor het eerst gebruiken. Maar tijdens het fietsen ging het direct mis: telefoon én houder vielen zo van het stuur, plons het water in. Paniek! Zijn moeder belde ons meteen met de vraag: “Hoe snel kunnen jullie hier zijn?”
Toevallig moesten we die middag al in Almere zijn. Perfecte timing dus – afspraak gemaakt en hup, op naar de brug.
Een brug, veel waterplanten en dikke modder
Op locatie legt Derrik uit wat er gebeurd is. Vanaf de brug zien we het al: een veld vol waterpest en modder dat je tot je knieën opslokt. Volgens zijn moeder zak je er ver in weg, en ze had helemaal gelijk.
Marja ging via de schuine oever het water in. Staan was onmogelijk, dus verder op de knieën. Daar begon de echte strijd: de metaaldetector werkte keurig, maar elke zwaai leverde een flinke bos planten op die zwaar aan de schotel hingen. Het leek meer op tuinieren onder water dan op duiken.
Het moment van opluchting
Toch loont doorzetten vaak. Na tien minuten hard werken klonk daar het magische woord: “yess!” Derriks telefoon was weer boven water. Een dag die begon in paniek, eindigde met een brede glimlach.
