Ik ben net het water uit in Veen als we een email krijgen van Roosmarijn:

“Er is een telefoon in het marine terrein van Amsterdam gevallen. Aan de stijger links van her linker trapje”

Dat is niet heel veel informatie, dus we gaan even bellen. Er wordt niet opgenomen, maar niet veel later worden we terug gebeld door Roosmarijn, ze stond even te douchen want de hele vriendengroep heeft geprobeerd waar wij goed in zijn: een telefoon naar boven halen. Helaas zonder resultaat.

Haar huisgenoot Rosanne twijfelt, wel of niet laten opduiken? Wat als hij het niet meer doet? Wat als jullie deze niet meer kunnen vinden?

We spreken af dat ze er over na gaat denken en zo terug belt. Dat doet ze ook, maar ze annuleert de duik. Eigenlijk hebben wij nog wel zin in een duikje, zeker op deze mooie locatie dus we maken een deal met Rosanne, bij hoge uitzondering.

Je hoeft alleen te betalen als we hem vinden en dan doet hij het ook nog. Normaal gesproken maken we niet dit soort afspraken, maar na alle drukken zijn ook wij een beetje baldadig.

Een super deal, aldus Roosmarijn, dus rijden we niet linksaf naar huis maar rechtsaf naar Amsterdam, toch nog een dik uur rijden. Onderweg krijgen we te horen dat er ook nog wat huisgenoten mee komen, helemaal gezellig!

Als we aankomen staat een grote groep ons op te wachten, dat huis is groter dan we dachten, maar hé, ze kunnen mooi meehelpen om de spullen van de auto naar de steiger te brengen. Het is meteen gezellig en er worden al wat grappen gemaakt.

Danny, een van onze vaste en trouwe lijnmannen is er ook bij. Set opbouwen, afdaallijn maken, droogpak aan, lijn uitrollen, het gaat allemaal vanzelf, wel in het donker, want er is geen licht op de steiger, gelukkig heeft Danny een hoofdlamp bij zich, want dan kan hij zien wat hij zegt.

Met een plons spring ik in het water, naast de trap. Voor mij een bekende trap, precies hier dook ik al eerder, naar een horloge, dat verhaal lees je hier. Dat was wel een tijdje geleden, een kilo of 15 denk ik. Ook een collega dook hier al eens, naar een zilveren ring.

Maar goed, in het water, laatste check en dan afdalen. Meter of 3,5 en ik lig op de bodem, met mijn lamp, de metaaldetector heb ik bij de duikploegleider achter gelaten, we gaan het eerst proberen zonder.

Binnen een minuut heb ik de telefoon in mijn handen, werkend, als ik boven kom staat de hele groep te juichen, wat een feestje en wat een mooie afsluiter van deze drukke dag! Rosanne blij, vrienden blij, dus wij ook.

Natuurlijk maken we nog even een foto en niet veel later staat alles opgeruimd en opgestapeld in de auto. We krijgen zelfs nog chocolade van Rosanne, super lief. Nu is het echt tijd om naar huis te gaan, morgen moeten we weer vroeg op om te helpen.