We zitten in de auto als we een email krijgen van Marcel:
“Hi, afgelopen vrijdagavond is mijn trouwring in het Jacob van Lennepkanaal gevallen. Zat te eten op de vlonder en de ring glipte helaas door een gleuf van de vlonder heen.
Ik hoop dat jullie me kunnen helpen deze terug te vinden.
Groet, Marcel”
We bellen meteen op om even wat meer informatie te krijgen en spreken af voor de volgende dag. Het is niet de eerste keer dat we op dezelfde plek duiken, eerder doken we er al naar een iPhone, dat verhaal lees je hier. Een stukje verderop haalde we er al eens een Apple Watch uit, dat verhaal vind je hier.
Het Jacob van Lennepkanaal is een gracht in Amsterdam-West. Dit kanaal werd gegraven in 1886 naar een ontwerp van Nicolaas Redeker Bisdom op de plaats van een oude sloot door het in 1896 geannexeerde gebied van de gemeente Nieuwer-Amstel ter vervanging van de Overtoomse Vaart die in 1902 werd gedempt.
De gracht is vernoemd naar de Nederlandse prozaschrijver Jacob van Lennep (1802-1868).
De kades, waarlangs ook woonarken liggen, hebben de naam Jacob van Lennepkade. In het metroplan 1968 was het (nooit aangelegde) tracé van de ondergrondse metrolijn naar Osdorp gepland om onder het Jacob van Lennepkanaal te lopen. Dit tracé zou een verlenging zijn van de huidige metrolijn 54.
En daar staan wij nu bovenop! We hebben om 13:00 uur afgesproken en zijn veel te vroeg, de vorige duik was een hele korte dus we hebben een uur over. Waar een terras is, is een restaurant, dus ploffen we in de warmte lekker in de schaduw neer. We besluiten niet alleen wat te drinken, het is immers lunchtijd en bij het restaurant hebben we een mooie en veelzijdige kaart.
Het is er druk en de over rent de benen uit zijn lijf vandaan, het eten duurt wat langer en het aansluitende kopje koffie ook, net als ik mijn telefoon wil pakken om Marcel te bellen dat we er al zijn komt hij het terras opgelopen, zichtbaar een beetje zenuwachtig, dat snappen we heel goed.
Hij vertelt het hele verhaal en vertelt dat hij net 3 jaar getrouwd is. Ring kwijt, dat is natuurlijk op de bank slapen….. Net als onze koffie komt, komt ook de vrouw van Marcel aangelopen, we kletsen nog wat en dan is het echt tijd om onszelf te bewijzen. Marja bouwt mijn duikset op en ik trek mijn droogpak aan, we worden nauwlettend in de gaten gehouden door de bezoekers op en rond het vlonder. Je ziet ook niet iedere dag een duiker in Amsterdam, al zijn we er wel bijna dagelijks 🙂
We zetten de trap in het water en ik loop het water in, we doen nog een veiligheidscheck en maken de seinlijn vast. Marja is voor deze duik mijn kantwacht.
Op de plek waar Marcel heeft gezeten hebben we een touw naar beneden gemaakt, dit is mijn oriëntatie. Eenmaal onder het vlot op de plek waar de ring moet liggen daal ik af. Zicht is er niet, dus ik moet zoeken met de metaaldetector. Zodra ik de bodem raak gaat deze meteen af. Spijkers, spijkers en nog meer spijkers, waarschijnlijk is het vlonder al een keer vervangen.
Iedere spijker haal ik weg, ik kom vanzelf een keer de ring tegen. Ik hang half in het water, op mijn knieën, mijn vinnen in de bodem gedrukt, mijn bovenlichaam zweeft boven de plek waar ik zoek. Het is hier ongeveer 2,5 – 3 meter diep en ik hang hier eigenlijk wel prima, volledig geconcentreerd op de piepjes van de metaaldetector.
Naast spijkers kom ik ook de halve bestekla tegen van het restaurant, vooral koffielepels en kleine vorkjes. Op een gegeven moment heb ik een fiche van het Holland Casino in mijn handen, die bewaar ik voor Marcel, die moet wel geluk brengen!
En zo gaan minuten voorbij, het cirkeltje wordt steeds groter. Na 15 minuten heb ik weer een signaal, hebbes de ring van Marcel, als ik boven kom is Marcel blij en het hele terras begint de applaudisseren! We praten nog even na en rijden dan door naar Hoorn, dat verhaal staat ook al online.
En Marcel? Die hoeft niet meer op de bank! 🙂
We hebben het vinden van de ring gefilmd, dat zie je hieronder:
