Een vreemde kop, anders dan dat je van ons gewend bent. We krijgen een telefoontje van Seline, haar dochter Faith, heeft haar telefoon in de haven van Volendam laten vallen. Door collega’s wordt ze geattendeerd op ons bestaan, zij kennen ons onder andere van dit verhaal.
Faith wilde van een steiger overstappen op een bootje in de haven en daar ging haar telefoon, tegenover het pand van Zeilmakerij Schokker. Een bijna verlaten pand met een triest verhaal.
Na 125 jaar viel het doek voor een groot deel voor Zeilmakerij Schokker in Volendam. Gezondheidsredenen, geen opvolging en geen jonge aanwas in hun personeelsbestand zijn de redenen van dit ingrijpende besluit.
Deze beslissing is niet lichtvaardig genomen maar is het resultaat van zorgvuldige zakelijke afwegingen en reflectie. Het raakt de familie vooral diep persoonlijk want het familiebedrijf, dat generaties heeft overleefd, is veel meer dan alleen een onderneming. Het is een deel van hun identiteit en een bron van verbinding en vriendschap met hun gewaardeerde klanten en leveranciers. Juist dat maakte het extra moeilijk om deze ingrijpende beslissing te nemen.
We bellen een paar keer op en neer over kansen van vinden en over de kans dat de telefoon het nog doet. Seline besluit dat ze een poging wil wagen en om 14:00 staat het duikteam, na aan aantal uitdagingen met paaltjes midden op de weg, in de haven.
Seline en Faith komen samen naar ons toe, na een korte ontmoeting lopen we de haven in. Faith kan precies aanwijzen waar de iPhone het water in is gegaan. Binnen enkele minuten hebben wij als duikploeg een werkplan en een LMRA, een “last minute risico analyse”. Ofwel: Hoe kunnen we veilig duiken? Plannen gemaakt, geen woorden maar Rotterdamse daden!
Auto uitladen, die een stukje verderop staat, en dan gaan we beginnen, de duikploegleider doet een controle op de duikset, controleert de communicatie en ik sta als duiker klaar. Seline zegt tegen Faith: “Let maar goed op, dit is ook meteen je verjaardagscadeau”, want ondanks dat we vrijwilligers zijn rekenen we wel een kilometervergoeding en servicekosten voor onderhoud en slijtage.
De jongedame staat ook aandachtig te kijken en vraagt zich ook af of we het niet koud krijgen in onze pakken in het water, zeker wel, maar he, jij wilt je telefoon toch terug?!
Niet veel later sta ik, na een laatste controle in het water, de communicatie controleren we nog een extra keer en dan kan ik afdalen, eerst zonder metaaldetector, maar ik kom er al snel achter dat dat niet te doen is, de kade loopt hier schuin, de telefoon van Faith kan overal liggen! Terug naar boven om de metaaldetector te pakken, onder water hoor ik Frank, die aan de communicatie staat, praten met een voorbijganger: “die doet het toch niet meer”, “knap als je die nog vindt” etc, dat horen we wel vaker langs de kant, maar ik krijg het als duiker ook mee, een extra motivatie om de telefoon boven te krijgen.
Er ligt veel rotzooi op de bodem maar ik hoor heel goed het verschil tussen een stuk staal en een iPhone, niet veel later heb ik de telefoon van Faith in mijn handen, hij licht al op, ook deze werkt nog, sterker nog, het alarm staat aan!
Ik vertel, vanaf de bodem, Frank dat we een jongedame blij gaan maken en hij pakt snel zijn telefoon, “duiker komt op” zeg ik terwijl ik begin aan de opstijging met de telefoon in mijn handen, Faith blij, moeders blij, wij blij.
We geven nog goede instructies voor het drogen van de telefoon, maken een foto en nemen afscheid, en wij? Wij gaan nog even kibbeling halen, hebben we wel verdiend!
