Het is zaterdagochtend als we gebeld worden door José, ze ligt samen met haar man in de gemeentehaven van Volendam met een touw in de schroef. De havenmeester heeft niet meteen een duiker beschikbaar, maar wij zijn dat wel. Dus stappen we in de auto en gaan onderweg naar Volendam.
Dat was ongeveer het lastigste, de reis. A4 afgesloten, dus een stukje omrijden, ongelukken op de snelweg, dus files en dan moet je het laatste stuk over de dijk, je weet wel, waar al die toeristen lopen, op hun gemak, geen auto verwachten, de laatste kilometer ging dan ook stapvoets.
Na wat zweten en zoeken naar een plekje zo dichbij mogelijk staan we dan eindelijk aan het begin van de steiger. Even een kort telefoontje waar we moeten zijn en niet veel later staan we bij de boot. Precies tegenover de plek waar we pas doken.
Een eigen touw, er wordt een beetje gekibbeld wie de schuldige is. Het maakt ook niet uit, wij gaan het touw uit de schroef halen. Dus het vaste ritueel: set opbouwen, onder- en droogpak aan, gereedschap in mijn zakken en het water in.
De man van José heeft de zwemtrap al uitgeklapt zodat ik er strak makkelijk uit kan. Ik kan makkelijk het touw volgen en al snel lig ik bij de schroef, met een flinke kluwe touw om de as. De schroef kan nog vrij draaien, en na 22 slagen heb ik het touw eraf, er zit ook nog een stuk aan het roer, bij de anode, die snij ik los.
Binnen een paar minuten ben ik weer boven, een paar Japanners kijken mij vreemd aan als ik uit het water kom. Dan is het weer tijd om op te ruimen. Aan dek drinken we nog wat en dan kan de familie hun reis weer vervolgen naar Hoorn.
Wij mogen over de dijk terug…. Stapvoets!
