We krijgen een bericht van Jelle;
“Beste, ik kreeg de tip van Jeroen Bliek (erfgoedhavens) eens contact op te nemen met jullie. Ik heb dit weekend een stuk stalen pijp in het water laten vallen naast mn woonschip en krijg het er met een magneet niet uit, kan hem wel voelen (althans dat denk ik, kan ook nog een scooter zijn oid) maar er zit geen beweging in.
Ik weet niet of het de moeite waard is, adres is Wijnhaven in Rotterdam, mvg Jelle.”
Daarna appen we nog wat over formaten en gewichten en wij spreken af op een paar dagen later voor hem te duiken.
Waar het normaal een drama is om te parkeren in de Rotterdamse Wijnhaven heb ik nu al snel een plekje gevonden, dichterbij kan bijna niet!
De Wijnhaven is gegraven in 1613 als onderdeel van de aanleg van de Waterstad, het gedeelte van Rotterdam tussen Schielands Hoge Zeedijk en de Nieuwe Maas. De historische bebouwing rond de Wijnhaven is verloren gegaan bij het bombardement op Rotterdam van 14 mei 1940. Alleen de oostkant van de Wijnhaven bij het Witte Huis is toen gespaard gebleven. Bij de aanleg van de Willemsspoortunnel in de jaren negentig zijn de overgebleven panden afgebroken en na de voltooiing van de spoortunnel weer opgebouwd.
Over de Wijnhaven ligt nog een vooroorlogse brug, de Regentessebrug die in de volksmond Vierleeuwenbrug wordt genoemd, naar de vier leeuwen die de brug flankeren. In het verleden werd met de naam “Vierleeuwenbrug” echter de Koningsbrug aangeduid. De Koningsbrug lag over de Oude Haven en vormde de verbinding tussen de Boompjes en het Haringvliet. Bij de Koningsbrug lagen vier leeuwen (2 aan de zijde van de Boompjes en 2 aan de zijde van het Haringvliet, aan weerszijden van de weg). Drie van deze leeuwen liggen nu aan de noordzijde van de Maasboulevard. De vierde is geschonken aan het Regiment Verbindingstroepen die hiervan een monument hebben opgericht op de kazerne in Ede.
De boot van Jelle ligt naast de Regentessebrug. Tussen de brug en de boot is een kadetrap, dat maakt het ons weer wat makkelijker om het water in en uit te komen.
Ik ben iets te vroeg en meld mij alvast bij Jelle. Hij vertelt dat hij zelf de buis had gelast en deze even neer gelegd had, toen hij zich even omdraaide rolde deze van de boot zo het water in: 50 cm lang en ongeveer 10 kilo.
Hij gooit de magneet op de plek waar hij denkt dat de buis moet liggen. Hij heeft voordat wij kwamen er al een fiets uit gehaald, deze staat aan de zijkant geparkeerd.
Als ik bijna klaar ben met het opbouwen van mijn duikset komt Patrick aangelopen, hij is vanavond mijn kantwacht. We bespreken het zoekpatroon en het duikplan en zijn al snel klaar voor de duik.
Ik ga van de trap af, trek mijn vinnen aan die Patrick mij aan heeft gegeven en zwem tussen wal en schip naar de plek waar de pijp moet liggen. Net ervoor haak ik de seinlijn vast en controleer ik nog een keer alle slangen en meters. Ik heb 3000 liter lucht bij me, dat moet meer dan genoeg zijn, ik verwacht een afdaling, buis pakken en weer naar boven.
Maar na een afdaling van 4-5 meter voel ik niet meteen een buis. Rechts van mij zit de kade, ik zwem een stukje vooruit, voelend met mijn handen. Ik kom het touw met magneet tegen, die zit niet op een buis, maar op een kluis! De deur is open en naast water en modder zit er niets in de kluis, geen wonder dat Jelle deze niet naar boven kreeg!
Ik maak nog een klein rondje rondom de locatie, maar ik vind geen buis van 50 cm of iets dat er op lijkt. Naar boven voor overleg en oriëntatie, want op de bodem is het zicht heel erg slecht.
We besluiten het zoekgebied groter te maken. Ik daal weer af naar de bodem van de Wijnhaven. Niet veel later voel ik iets glads, dat had ik net ook al gevoeld. Ik besluit er toch even wat meer aandacht aan te schenken. Het is de buis van Jelle, hij lag al dieper in de modder en voelde als een wijnfles, die we ook regelmatig tegen komen, zeker door het kleinere formaat dan de verwachting had ik eerder een verkeerde aanname gedaan.
Twee tikjes op de seinlijn ( teken voor de kantwacht dat ik m heb gevonden) en dan rustig naar boven. Niet veel later kom ik boven met de stalen pijp van Jelle.
Hij lag een paar meter van de plek waar Jelle dacht dat hij zou liggen.
Jelle blij, want hij kan door met de restauratie van zijn boot. Wil je zijn project volgen? Kijk dan eens op zijn Instagram account.
